هوش مصنوعی: چشم سرزنش‌کننده‌ی ما، به قدری زیباست که غیرت ما در برابر آن باقی مانده و ما را از خاکستر بیدار می‌کند.

هوش مصنوعی: من از درد سختی می‌کشم و نمی‌دانم که بالای سرم به خاطر تیغ چه کسی است.

هوش مصنوعی: این قلم که به مانند شمع از حرارت نفس خود می‌سوزد، باعث حسادت پروانه‌ها به دفتر نوشته ما می‌شود.

هوش مصنوعی: بدون اینکه زحمت یا نیازی به موهای سیاهت داشته باشی، حواسم به خودم است و نیازی به کمک از جانب تو ندارم. لشکر ما به تنهایی می‌تواند به راه خود ادامه دهد.

هوش مصنوعی: شوری که حزین در دل خود دارد، از آنجا که در بیان خود آن را به زبان می‌آورد، حقیقتی است که ما هم با بیان خود به آن اشاره داریم.