هوش مصنوعی: امشب از عمق دل آهی می‌کشمو اشک‌هایم را به زمین می‌ریزم. عشق و شوقی که در دلم دارم، مانند نعلی بر آتش است که سمند پرسرعت آن را به جلو می‌برد.

هوش مصنوعی: من دلی دارم که در دستان نگاری بی‌خبر از حال من است. این دل من را به آتش می‌کشاند و مستی‌ام را از یاد می‌برد، مانند کبابی که بر روی شعله می‌پزد.

هوش مصنوعی: جسم ناتوان من هیچ‌چیز با ارزش‌تری از شبنم ندارد، اگر نبود که گرمای آفتاب با من است.

هوش مصنوعی: در مسیر او، به اندازه‌ای به زمین افتاده و خوار شدم که انگار خاک من را به گونه‌ای برداشت که به پای او بوسه زدم.

هوش مصنوعی: حزین جانش را فدای عشق کرد و از معشوقه‌اش که لعل خاموشی دارد، نپرسید که چرا پس از مدت‌ها به دیدار او آمده و حال خرابش را نمی‌پرسد.