هوش مصنوعی: در بیابان بی‌پناهی، حسرت مرا به دوش بکش و با وزش نسیمی دل‌انگیز، روشنی دامن خودت را به من هدیه کن تا روشنایی مزارم را بیافریند.

هوش مصنوعی: بخت بد من هیچ امیدی برای تغییر ندارد و نمی‌تواند داستانی خوشبختی را برایم رقم بزند. روزگارم پر از تیرگی و سختی است.

هوش مصنوعی: به من نگاهی بینداز تا از رنج‌های زندگی رها شوم. بیایید، ای ساقی، یک لیوان شراب بریز تا حال و هوای مرا عوض کند و خستگی‌ام را بزداید.

هوش مصنوعی: در این باغ که پر از سرما و بی‌محبتی است، مانند گلی زیبا که در زمستان رنگ زردی دارد، بهار من نیز تحت تاثیر این خزان قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: حزین از نگرانی و دلتنگی به ملاقات معشوق می‌رود و نگران است که آیا با دل تپنده‌اش بتواند خود را کنترل کند یا نه. او می‌ترسد که این اضطراب، او را به حالتی برساند که در نهایت تبدیل به یک ذره غبار شود و از بین برود.