هوش مصنوعی: من دچار زخم‌ها و دردهایی هستم که باعث می‌شود مرگ نیز از من شرمنده شود. این درد و زخم چونان تیغی است که به دل می‌نشیند و عواطف من را جریحه‌دار می‌کند.

هوش مصنوعی: زلف تو مانند حمله‌ای ناگهانی به بت‌هاست که به سراغشان می‌آید و سیلی به آنها می‌زند؛ چون وقتی که از کوی تو عبور می‌کنم، دلم را می‌برد.

هوش مصنوعی: از شرم نمی‌خواستیم که پیام‌آور بیاید، زیرا نمی‌خواستم پیامی از وفا از تو بیاورد که ممکن است پیمان ما را از هم بگسلد.

هوش مصنوعی: در جمع شما از شدت عشق و احساس، مثل شمعی هستم که در آتش دل خود می‌سوزد و از این رو، ناله‌هایم همیشه به لب‌هایم نزدیک می‌شوند.

هوش مصنوعی: کنارم دیگر گلی نیست و آن اشک که بود، کجا رفته است؟ از چشمانم که پر از خون است، دل خالی‌ام را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: روح من از دنیای مادی و تن خاکی جداست، مانند سیلی که به ویرانه‌ای بزند و گل برآورد.