هوش مصنوعی: شور و اشتیاق تو در دوران کودکی، معلم من بود و کوه و دشت هر کجا که بود، محلی برای فریاد من بود.

هوش مصنوعی: سختی جدایی، در برابر شیشهٔ ناموس، تا دورترین نقطهٔ جهان برایم همانند مهمانی از پریزادی بود.

هوش مصنوعی: آهوی زیبای ختن جلویم زانو زد تا زیبایی و جلوه‌گری‌اش را به من نشان دهد.

هوش مصنوعی: یاد او مثل یک نوشته ننگریستنی در ذهنم باقی مانده است، ای کاش فراموشی‌ام را از وعده‌اش به یاد می‌آوردم.

هوش مصنوعی: من به خاطر زیبایی و جاذبهٔ کسی که موهایش مانند شاخهٔ شمشاد است، دلم دچار آشفتگی شده و احساس می‌کنم که همه چیز من به هم ریخته است.

هوش مصنوعی: من شخصی دیوانه و سرشار از شور و شوق هستم که در خانقاه مقدس خودم هستم. به یاد آن رشته موهایی هستم که حلقه‌ای دور گردنم بود و یادآور خاطراتی از عشق و وصال است.

هوش مصنوعی: چشم کسی که ظلم و ستم می‌کند، با هر نگاهش مرا از پای در می‌آورد و مژه‌هایش مانند خنجر تیز و برنده‌ای است که در دست او قرار دارد.

هوش مصنوعی: تلاش برای حل مشکلات عاطفی و ذهنی به تنهایی کافی نیست؛ مانند این است که اگر در دست جرس باشد، نتوانی آن را به خوبی کنترل کنی، حتی اگر قوت و قدرت داشته باشی.

هوش مصنوعی: در شب وقتی که غزلی تازه و غمگین می‌نوشتم، قلمی که استفاده می‌کردم سوخته بود و از دل و احساسات من نشأت می‌گرفت.