هوش مصنوعی: من روشنایی و روشنی کلامم را مثل شمع دارم، اما دشمن جانم خودم هستم که آتش دلم زیر تیغ زبانم نهفته است.

هوش مصنوعی: شراب غم در دل پر از خمار من جلوه‌ای ندارد، زیرا من از کم ظرفی خود ناتوانی می‌کشم و نمی‌توانم بار سنگین احساساتم را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: دردمندی و عشق من به حدی است که هیچ زیبایی نمی‌تواند به آن بپردازد. من فقط بهار خود را در چشم‌های غم‌ گرفته‌ام می‌بینم.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر عشق و شوقی که دارم، بسیار ناآرام و در تپش است. این بیابان مرگی که در آن هستم، تحت تأثیر صدای کاروان زندگی و حرکت آنها است.

هوش مصنوعی: به یاد شکار زیبایی‌های زندگی، به تصور بافتن زلف‌های خوشبو و زیبا نشسته‌ام. در دلم شوقی از اسارت عشق دارم و در این آشیانه، آرزوهایم را پرورش می‌دهم.

هوش مصنوعی: این عادلانه نیست که زخم‌های دل من را نادیده بگیری، برای چه می‌خواهم به خاطر درد تو، جانم را از تیغ تو دور کنم.

هوش مصنوعی: مانند شمعی هستم که از شدت غیرت می‌سوزم؛ اما روح من، همانند پرنده‌ای که به قناعت راضی است، تنها با استخوانش زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: چون صدای دل‌انگیز ناقوس «لبیک» را می‌شنوم، هم اسلام و هم کفر در حالتی شگفت‌انگیز به سر می‌برند و من از این نوا سرمست و مدهوش می‌شوم.