هوش مصنوعی: هر که را دیدیم که در دلش خودخواهی و کلفتی دارد، به شیشهٔ می (شراب) که طینت پاکی دارد افتخار می‌کنم.

هوش مصنوعی: بیهوده بار زندگی‌ام را بر دوش آزادی حمل کردم و ندانستم که این زندگی با خود بار سنگینی به همراه دارد.

هوش مصنوعی: در خوابم هنوز یاد و خیال چشمان زیبای اوست، گویی که شراب شب گذشته در دل من تأثیر گذاشته و حالتی خاص را برایم به ارمغان آورده است.

هوش مصنوعی: در عشق، سرزنش و ملامت وجود ندارد. کسانی که در این بازی عشق شرکت می‌کنند، نه به غم دنیا اهمیت می‌دهند و نه به مسائل دین. این افراد فقط به همت و تلاش خود فکر می‌کنند.

هوش مصنوعی: هیچ بقایی از شادی و خوشی مانند گل در بهار وجود ندارد؛ چرا که عمر کوتاه و ناچیز دشمن، فرصتی برای لذت بردن از این شادی نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: زیبایی تو در میان جمع، تأثیری نداشت، و تنها این آینه بر دیوار است که نشان از حیرت و شگفتی دارد.

هوش مصنوعی: از میانه‌ی هم‌نشینی چرخش زمان، مانند تیری که از کمان پرتاب می‌شود، خارج شدم. وجود محبت و دوستی میان بیگانگان برایم ترسی به همراه دارد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی داستانی با اعتبار و درست بشنوی، به روایت ما گوش بده، زیرا داستان‌های معروفی مانند لیلی و مجنون، تنها افسانه‌هایی هستند.

هوش مصنوعی: کسی مانند من که بر سر سفره‌ی غم نشسته است، می‌داند که چگونه از تماشای چشمان دیگری لذت ببرد. این لذت حتی از نعمت‌های مختلف و متنوع هم شیرین‌تر و باارزش‌تر است.

هوش مصنوعی: چرا از حال من خبر نمی‌گیری و نمی‌پرسی چطورم؟ چون نوار دور زلف من، حال و هوای خاصی دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که دل‌سوزان از درد بی‌دردی حمایت می‌کنند، به خوبی معلوم می‌شود که نسل داغ و اندوه، ارتباط نزدیکی با دل دارد.

هوش مصنوعی: هر تار رگ من مانند چنگی سرشار از شادی و سرور است، گویی که اشتیاق من به پیوستگی و وصل به او همچون تماسی دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که از گلزار عشق می‌روم، با دلی خالی و بدون هیچ چیز همراه هستم. در جیبم از گل‌های معشوقه، فقط لاله‌ای به یادگار مانده که نشان از حسرتی عمیق دارد.

هوش مصنوعی: دل من در حلقه‌ی زلف تو قرار دارد و از آشفتگی‌های شب خیال زلف تو، خواب آرامی پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: حزین، جایی که رنج و درد در آن زیاد است، زمان وداع با زهد و رندی را فرا رسیده است. همین مکان به ظاهر آرامش‌بخش و بی‌خیالی، دارای امنیت و آرامشی خاص است.