هوش مصنوعی: ما از لب‌های پرشور و زیبا حالتی خاص و شور در دل داریم، و در هر نقطه از وجودمان ناله‌ای چون نی، احساس می‌کنیم.

هوش مصنوعی: در آغوش تو، مانند صبح، هیچ چیز جز بی‌حالی نیست. اگرچه در لباس وجود داریم، ما همه چیز را به دور می‌ریزیم.

هوش مصنوعی: شوق و آرزوهایمان را نمی‌توانیم در دل به زبان بیاوریم، چون در قفس زندگی‌مان، پر از موانع و دردهایی هستیم که آزادی و راحتی را از ما گرفته است.

هوش مصنوعی: زندگی مانند پارچه‌ی مخملی است که در آن خواب و غفلت گسترده شده است و از هر تار و پود آن می‌توان به ریشه‌های عمیق و پیچیده خواب‌ها و احساسات پی برد. ما خود دارای این رگ خواب‌های ارزشمند و گرانبها هستیم.

هوش مصنوعی: ای چهره زیبا، همانند خورشید، لحظه‌ای از زیبایی‌ات را از ما پنهان نکن. ما همچون شبنم، تنها یک نگاه ناتوان و سست از تو خواهیم داشت.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زندگی باقیست، از محبت و وفاداری سخن خواهیم گفت. این توصیه را از دوستی مهربان داریم.

هوش مصنوعی: ما را از دامن آلوده‌مان دور نگه‌دار، که ما همچنان پیراهنی از رندی و خرابات را داریم که از راهنماهای خود آموخته‌ایم.