هوش مصنوعی: ما به سرزمین هند سفر کرده‌ایم و حالا کاملاً ناتوان و ناامید شده‌ایم. زندگی ما به تاریکی شب نزدیک شده است.

هوش مصنوعی: در حالی که بهار برای ما در قفس وطن خوشحال و خندان است، اما خزان آمده و فصل شکوفایی ما هنوز فرا نرسیده است.

هوش مصنوعی: اگر غم پنهان ما از پرده بیرون بیاید، همه چیز در زندگی دو جهان از دست می‌رود و به هم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر بهار بیاید و چهرهٔ ما به زیبایی شکوفه‌ها شود، اشک‌های ارغوانی ما باعث حس حسادت گل‌های لاله‌زار خواهد شد.

هوش مصنوعی: کجا پرنده‌ای از عالم بالا وجود دارد که در آشیانه‌اش با صدایی زیبا از درخت سدر، با ما هم‌زبانی کند؟

هوش مصنوعی: بیایید به زیر سایه آن سرو بلند برویم و اگرچه که زندگی ممکن است کوتاه باشد، اما باعث می‌شود حس جاودانگی و ماندگاری در ما ایجاد شود.

هوش مصنوعی: ما در دل خود زخم‌های عمیق و دردناک زیادی داریم که نشان از عشق و احساسات شدید ماست. سزاوار است که عشق به دل‌سختی و مقاومت ما افتخار کند.

هوش مصنوعی: ما به خاطر غم اسیری خود ناراحتیم، چون آزاد بودن از بند فاخته‌ها، مثل سرو باغی برای ماست.

هوش مصنوعی: خوشحالی و زیبایی‌های باغ به ما نمی‌رسد، چون پرنده‌ای که از لانه‌اش پرواز کرده، دیگر بازنمی‌گردد و از شادی و زندگی‌مان دور شده است.

هوش مصنوعی: هرچند که اجازه نداشتیم حرف بزنیم، اما حزین توانست هزاران نکته را با سکوت ما بیان کند.