هوش مصنوعی: آتش سوزان از دل‌های پردرد ما برمی‌خیزد و این شعله، نشانه‌ای از رنج و غم‌های گذشته‌مان است که هنوز هم تاثیر خود را دارد.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند از شدت تابش خورشید شبنم بسازد؟ دل به رویاها و داستان‌ها، چگونه می‌تواند از محبوب ما جدا شود؟

هوش مصنوعی: اگر لبخند بزنی و چهره‌ات را نشان بدهی، بهشت ما زیباتر خواهد شد و آب کوثر ما به جوش خواهد آمد.

هوش مصنوعی: آنچه در دامن بیابان جنون می‌بینی، لاله نیست؛ بلکه اشک‌های ماست که بر زمین ریخته‌اند.

هوش مصنوعی: زندگی به مرده‌دل‌ها امید می‌بخشد، پس همچون صبح، از نعمت و پاکی روحی که ما به ارمغان می‌آوریم، غافل نشو.

هوش مصنوعی: آتش عشق ما را هیچ چیزی آرام نمی‌کند؛ حتی شعله‌ای که از یک نیزه گذشته، نمی‌تواند مثل سوزش شمعی از وجود ما را خاموش کند.

هوش مصنوعی: ساقی ما در تاریکی شب، شراب را صاف می‌کند و صبح که صبحگاهان به نظر می‌رسد، آن شراب در ته ظرف ما قرار دارد.

هوش مصنوعی: این تاریکی که بر زندگی ما سایه افکنده، به خاطر غم و اندوه نیست، بلکه نشانه‌ای از درخشش ستاره‌ای در زندگی ما است که بر سر ما تابیده است.