هوش مصنوعی: بهار فرا رسیده و گل‌های ارغوانی در چمن ظاهر شده‌اند. با رشد سبزه‌ها، رنگ زمین شبیه آسمان می‌شود.

هوش مصنوعی: به سمت باغ، فرش سبز و زیبایی را می‌اندازند، و از لاله‌های سرخ، بر روی خاک، رنگ و لعابی می‌سازند.

هوش مصنوعی: یک پارچه زیبای بهمنی را بر دوش می‌زنند و از سر غنچه‌ی درخت، افسر پادشاهی می‌سازند.

هوش مصنوعی: باد صبحگاهی از جیب سمن عطر پیراهنی را به همراه می‌آورد که نشان‌دهنده بوی خوش گل است و در اطراف کاروان می‌چرخد.

هوش مصنوعی: زمانی که آفتاب می‌تابد، گل‌های سرخ مانند خیمه‌ای در دشت‌های باتلاقی (هامون) برپا می‌شوند و ابرها مانند سایه‌بانی بر روی کوه‌ها قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: من از صدای گرم تو آوازهایی می‌خواهم که آتش وجودم را شعله‌ور کند و روحم را به وجد بیاورد.

هوش مصنوعی: در این فصل غم‌انگیز، کجا جایز است که دل را در میان غبار سنگین روزگار بگذاریم؟

هوش مصنوعی: به جز لطف و محبت ساقی، نمی‌توانم امیدوار باشم که پیاله‌ای سبک و خالی از شراب به دستم بیفتد، زیرا این آرزو از دور دست آسمان به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: درختان سرسبز باغ با قد رفیع و زیبایشان، جلوه‌ای ناز و دل‌فریب به نمایش می‌گذارند و مانند نی ای که در حال رقص است، آواز بلبل‌ها را به نمایش می‌گذارند.

هوش مصنوعی: نسیم بهاری به آرامی در فضا می‌پیچد و بوی زندگی و تازگی را به مشام دنیا می‌رساند و حال و هوای دل‌ها را شاداب می‌کند.

هوش مصنوعی: به من بگو، تقدیر و سرنوشت قدیمی، به روال جدیدی نیست که به راحتی بتواند شکار ضعیف‌ترین موجودات باشد.

هوش مصنوعی: شادابی و طراوت، مانند نسیمی لطیف، به زیبایی و خوشبویی باغ گل می‌تابد و آن را زنده و جذاب می‌کند.