هوش مصنوعی: زیبایی و لطافت پای تو باعث می‌شود که هر جا که پا بگذاری، دل‌های زیادی را آشفته کنی و بر زمین بگذاری.

هوش مصنوعی: کجا را می‌توانم پیدا کنم که پیامی از من به تو بیاورد؟ صدای دل من را به گوش تو برساند، اما از ضعف و مشکل من بر می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر در روز قیامت نشانه‌ای از خود در آفتاب دیده شود، من با اشک‌هایم شسته می‌شوم و اگر به دستم بیافتد، دامن قاتلش را خواهم گرفت.

هوش مصنوعی: از صدای ناله‌های شب، دل به وصال محبوب امیدوار می‌شود، همان‌طور که وقتی باد می‌وزد، قایق به ساحل می‌رسد.

هوش مصنوعی: از اشک‌های من که از دل سوزانم فرو می‌ریزد، جز حسرت‌های بی‌پایان، چه چیزی به دست خواهد آمد؟

هوش مصنوعی: ازسوی آینهٔ سکندر و جام جم رهایی یافته‌ام، چون چشمانم را باز می‌کنم، دلم به سمت من می‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی دل به زیبایی بی‌حدی می‌بندد و با دلی آشنا می‌شود، دیگر حتی نور خورشید هم در محاسباتش به حساب نمی‌آید.

هوش مصنوعی: محبوب ظاهر می‌شود و وقتی چشمانت را از دنیا می‌بندی، لیلی از مرکبش پایین می‌آید و به قلبت راه می‌یابد.

هوش مصنوعی: زندگی ما بر اثر تماس با جسم و دنیا دچار تیره‌روزی و کدورت می‌شود، مانند اینکه از خاک و وادی برخاسته‌ایم و در سیلابی که مانند گل می‌آید غرق شده‌ایم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به بدن خود می‌دهی، در نهایت نتیجه‌اش همان است. مانند دیواری که در آخر به سمتی می‌افتد که مایل است.

هوش مصنوعی: غافل از اینکه در عشق به شدت غمگین شده است، دلی که بوی دردش در محفل و در روشنایی شمع احساس می‌شود، گم شده است.