هوش مصنوعی: چهره‌ات را نمایان کن تا نفس از تن دور شود و موهایت را آزاد کن تا زاهد از اعتقاد خود خارج گردد.

هوش مصنوعی: اگر کسی در حال مرگ، صدای ندا آوری را بشنود که می‌گوید: «اگر می‌خواهی از چشمهٔ زندگی بنوشی، به سوی آن بیا»؛ مانند کسی که به پرچمی زیبا اشاره می‌کند، جان‌های خسته و نیازمند را به سمت آن چشمهٔ حیات جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: از ترس تو، اشک‌های خونینم را آن‌قدر درون خودم فرو بردم که دیگر جایی برای مژه‌هایم نمانده و به جای آن‌ها، پنجه‌های مرجانی بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از این راه پرشور و عشق عبور کنم، چرا که اگر خاری از پایم بزند، مانند اشکی که از مژه می‌ریزد، از چشمانم بیرون خواهد آمد.

هوش مصنوعی: سپند من نمی‌تواند گرمای زیاد را تحمل کند، پس چه کار باید بکنم اگر آن حرکت آتشین بیرون بیاید؟

هوش مصنوعی: پیامی از طرف تو به وسیله‌ی بادی ملایم می‌رسد که عطر گل‌ها را از باغ به همراه دارد.

هوش مصنوعی: در زندگی، گاهی باید در سختی‌ها و مکان‌های ناآشنا احساس درد و رنج کرد. این موضوع باعث می‌شود که انسان به اهمیت و ارزش چیزهایی که دارد پی ببرد و شاید برای رسیدن به مقصدی مطلوب، لازم باشد از مکان‌های آشنا و دل‌نشین دور شود.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، زیبایی‌های چهره‌ها مانند گل‌هایی است که در میدان جنگ با شمشیرها کشته شده‌اند و با کفن‌های خونین از میدان خارج می‌شوند.

هوش مصنوعی: زندگی همچون خاری است که عشق آن را زبانه کشان‌ می‌سوزد. اما مثل ابراهیم خلیل، می‌توان از این آتش سوزان جان سالم به در برد.

هوش مصنوعی: وقتی که روشندلی در مقابل کسی قرار می‌گیرد، دیگر نور آن فرد اهل ادعا به چشم نمی‌آید. هم‌چنان که وقتی خورشید طلوع می‌کند، نوری که از شمع به زبان می‌آید محو می‌شود.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توان دید که این تیغ تاریک از نیام خارج می‌شود؟ نگاهش خونی‌تر و کشنده‌تر است، از آن نرگس فریبنده‌ای که به بیرون می‌تابد.

هوش مصنوعی: از زیبایی و دلربایی ساقی بگو و رازی را بگویید که عارف خانقاه از طهارت و پاکی خود خارج می‌شود.