هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و جذابیت چهره‌اش، همانند گل سرخ، بر سر من خشمگین می‌آید و هنگامی که قلمم به نوشتن مشغول است، بویی شبیه شراب از آن به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: دلی دارم که به خاطر نور مهتاب رنگ و روحش را از دست می‌دهد. چه کار می‌توانم بکنم اگر آن کسی که چهره‌اش آتشین و جذاب است بی‌پرده و بی‌حجاب پیش من بیاید.

هوش مصنوعی: عشق چشم و دل را از دیدن حقایق باز می‌دارد، اما اگر لیلی از پرده حیا بیرون بیاید، مجنون بیچاره را متوجه خود می‌کند.

هوش مصنوعی: دل آزرده و سرگردان نمی‌تواند به وجود بزرگ و عظیم تو پی ببرد؛ دریایی از ویژگی‌های تو هست که در خلوت و فضای محدود نمی‌تواند به درستی نمود پیدا کند.

هوش مصنوعی: مجنون به خاطر شوخی‌های لیلی، ناز و زیبایی‌اش را تحسین می‌کند و اگر نگاه تو به او بیفتد، چشمان آهو را هم به خواب می‌آورد.

هوش مصنوعی: از جیبم بی‌وقفه دلی پر از غم و تنهایی جاری می‌شود. اگر شبی آن گل زیبا و سرمست به خوابم بیاید، چه می‌شود؟

هوش مصنوعی: اگر یک لحظه سُمند زیبا و ناز را هدایت نکنی، توجه کن که وقتی خون بی‌گناهان به رکاب تو برسد، اوضاع بدی پیش می‌آید.

هوش مصنوعی: ما آدم‌های خطاکار، در زندگی‌مان به مشکلات و سختی‌ها دچار می‌شویم. این مشکلات مانند سیاهی هستند که از نامه‌های‌مان می‌زنند و ما نمی‌توانیم از دریا به خوبی و خلوص چیزی کسب کنیم، حتی اگر از چشمان‌مان اشک بریزد.

هوش مصنوعی: در دل من آتش عشق به شدت شعله‌ور است و غمی عمیق دارم. اگر از دل برافروخته‌ام آهی بکشیم، بوی کباب به مشام می‌رسد.