هوش مصنوعی: اگر آتش عبرت از بی‌پایانی و زوال ما شعله‌ور شود، بر خودنمایی و روشنی ما سایه می‌افکند.

هوش مصنوعی: در اینجا به عجز و ناتوانی اشاره می‌شود و از آن خواسته می‌شود که با تلاش و همت، ما را آزاد کند. چون صیادی که ما را به دام انداخته، دیگر به فکر نجات ما نیست، پس باید خودمان به کمک همدیگر اقدام کنیم و از این وضعیت رهایی یابیم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که ناله‌ای وجود دارد، مثل نی در درونم زنده است. امروز اما، درد آشنایی ما دیگر تازگی ندارد.

هوش مصنوعی: ما هر چند که همچون شبنم به زمین افتاده‌ایم و از توان افتاده‌ایم، اما جایی وجود دارد که ما را بدون هیچ کمکی خواهان است.

هوش مصنوعی: از خون ما بی‌توجهی کردی، آیا رنگ زیبای آن دست افسر را نمی‌گیرد، مگر اینکه اشک‌های حنایی ما به تو برسد؟

هوش مصنوعی: ما و تو در واقع مانند آتش و نی که برای افروختن آتش استفاده می‌شود، به یکدیگر وابسته‌ایم. ای عشق، مشکلات ما از تو سرچشمه می‌گیرد و تو هستی که می‌توانی آن‌ها را برطرف کنی.

هوش مصنوعی: زبان سخن هرزه و بی‌فایده است، ما از آرزوهای بی‌ثمر گذشته‌ایم. در دعا کردن شرمنده‌ای وجود ندارد، زیرا ما بی‌ادعا زندگی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ای برهمن، تو هیچ جایگاهی نداری؛ در برابر ما، پرستیژ و شرافتی بیشتر از کفر و زهد نمایشی ما داری.

هوش مصنوعی: اگر غیرت نبود، محبت لبان سپندم (زیبایی) تمام جهان را به آتش می‌کشید.

هوش مصنوعی: اگرچه ما به معابد و مکان‌های مذهبی دیر می‌رسانیم، ولی دروازه عشق را داریم و امیدواریم که این آستان از سایه‌های ما آزرده نشود.

هوش مصنوعی: در جوانی، بخت من به خوبی نزول کرده و حالا که پیر شدم، در کنارم کسی نیست که به من کمک کند و حمایتی داشته باشد.

هوش مصنوعی: عزیزم، تو خبر نداری که چقدر دلbroken و غمگینم. درد جدایی‌ام، از زخمی که بر دل دارم، برایم بسیار سخت و عذاب‌آور است.