هوش مصنوعی: هیچ کسی به اندازه من که دلم خسته است، تنها و بی‌کس نیست. سال‌هاست که بیمارم و هیچ مایه تسکینی پیدا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: پرندگان گرفتار و آزاد نشده، صدای بلندی دارند، اما افسوس که حال من از درد و غم، بدتر از حال سینه‌ای است که در چنگال قفسی اسیر شده است.

هوش مصنوعی: چقدر می‌توان به نفس بیهوده و بی‌فایده ادامه داد؟ مانند نی که فقط صدا می‌دهد، اما کسی نیست که به فریادش پاسخ دهد.

هوش مصنوعی: به صدای من و دلدار گوش کن، زیرا فردا از این کاروان رفته، هیچ صدایی از جرس نیست.

هوش مصنوعی: در کنار رقبای من، از سر خاک من عبور نکن، چون از تو فقط همین درخواست وفاداری را دارم.

هوش مصنوعی: در این دشت بی‌فایده که همانند سراب است، احساس شرم و ناامیدی دارم. در زمین من، نه گیاهی می‌روید و نه چیزی برای برداشت وجود دارد.

هوش مصنوعی: در جمع مردمی که دل‌هایشان بی‌روح و مرده است، مانند شمعی در گور می‌سوزم، ولی هیچ‌کس از سوز و درد من مطلع نیست.

هوش مصنوعی: در دنیا عیب و هنر هر دو از بین رفته‌اند، پس چه جای تعجب است اگر عاشق به جنون و وابستگی دچار شود.

هوش مصنوعی: در شب تار و غم انگیز، صبحی که دل را شاد کند و آرامش بخشد، برای من وجود ندارد. زیرا هیچ همدمی نیست که بتوانم با او درد دلم را درمیان بگذارم.