هوش مصنوعی: وقتی که نور زندگی‌ام از جلوی چشمانم رفت، از شدت ناراحتی و اندوه، دودی بالا آمد و اشک‌هایم از کنار چشمانم ریخت.

هوش مصنوعی: در پیچ و خم زلف آن معشوق، کاری که او کرد باعث شد که قلب و جان من تمام و بی‌حوصله شود.

هوش مصنوعی: به داستان‌ها و افسانه‌ها دقت نکنید، چون اشک‌هایم بی‌دلیل جاری شده‌اند. خوابم اکنون به دور از چشم ستاره‌ها رفته است.

هوش مصنوعی: حلقهٔ عاشقان در هم ریخته و آشفته است، مگر این که سخنی از آن دو رشتهٔ در هم تنیده و پر از زیبایی بیان شود؟

هوش مصنوعی: آتش ناشی از درد و ناله‌ام به خانه‌ام آسیب رساند و آن خار که ز یادگارهای باغ من بود، دیگر وجود ندارد.

هوش مصنوعی: دیگر همانند سبویی در گلو نمی‌توانید مرا بگیرید؛ زیرا از ناز و کرشمهٔ ساقی، کار من به پایان رسیده است.

هوش مصنوعی: ای دل ساده، به وفای دوستانت نگاه کن. بگذار تا ببیند که گل نچیده‌ات، ساغرت را به حال خودش رها کرده و بهار هم رفته است.

هوش مصنوعی: یک راهی هست که به انسان‌های خاکی و زمین‌نشین نمی‌رسی؛ مثل اینکه عمر من تنها به جای پایم در مسیر انتظار می‌گذرد.

هوش مصنوعی: از این جان بی‌نفس چه آواز غمگینی می‌تواند بلند شود، وقتی که دیگر صدای نغمه‌ها پخش نمی‌شود، چون تار (سیم) خموش می‌شود.