هوش مصنوعی: وقتی صبح به نزدیکی رسید، چشمانم لباس زیبایی را به خاطر آورد که در پشت پرده بود و تنها حسرت آن اندام لطیف را به دل داشت.

هوش مصنوعی: کجاست آن نعمت و زیبایی که با رهاییش و افشاندن موهایش، دلم را به درد آورد و به گریبانم کشاند؟

هوش مصنوعی: دل شکسته‌ام را بی‌چاره کرده و از طرفی به یاد آن وعده‌ایی که با زیبایی نافرجام داشتم، نتوانستم به زندگی ادامه دهم.

هوش مصنوعی: هر رشته از موهای زلف، به سمتی می‌رود و توجه من به دوستانم بود که به شدت بر هم ریخته شده است.

هوش مصنوعی: در جیب گریبانم هیچ گل زیبا و خوشبو نگذاشته‌ام تا سینه‌ام از زیبایی و لطافت آن مثل یک غنچه شکفته شود.

هوش مصنوعی: چشم هایی که به خاطر دوری از دیدار تو غمگین هستند، چه کار می‌توانند بکنند؟ اگر تنها یک لحظه فرصت داشتند، به آرامی پلک می‌زدند تا شاید بتوانند تو را ببینند.

هوش مصنوعی: به خاطر ناتوانی‌ام، خانه نشسته‌ام و اگر این حال ادامه پیدا کند، دیوانگی‌ام به حدی می‌رسد که هر جا بروم، گروهی از مردم دور من جمع خواهند شد.

هوش مصنوعی: روزی سخن از آرزوی آبی به یاد تیغ تو بود، زمانی که زخم من در آن لحظه به شدت درد می‌کشید.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر عشق تو سرگردان و بی‌قرار است و اگر نه، در این دنیای پر از غم، من هم هم‌وطن و همراهی داشتم.

هوش مصنوعی: مرگ به من فرصتی نمی‌دهد که بیکار بمانم و کاری انجام دهم؛ او با قدرت تمام، زندگی‌ام را از دستم گرفت و به من اجازه نداد که از زندگی خود لذت ببرم.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که دل‌تنگی و اندوهم از دوری‌ات ادامه دارد و تو هرگز به من نگفتی که ای معشوق، در خانه ما چه خبر است.