هوش مصنوعی: محبت و عصبانیت تو بر من تأثیر گذاشته و جانم را سوزانده است. وقتی دانه‌ای در آتش سوخت، دیگر فرقی نمی‌کند که بهار باشد یا خزان؛ هر دو حالت یکی خواهند بود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دوری تو را تحمل می‌کنم، در زندگی‌ام هم تلخی فراق تو و هم شیرینی عشق به تو برایم یکی شده است.

هوش مصنوعی: دل شکسته‌ام در زخم‌هایش تنها صدای بی‌فایده‌ای از لب‌هایم خارج می‌کند. زیبایی تو و سنگینی بار غم به یک اندازه زحمت‌آور و دشوار هستند.

هوش مصنوعی: با دل پر از تشنگی به تو حمله می‌کنم، چرا که خون شکار و جریان آب هر دو یک حقیقت دارند.

هوش مصنوعی: اگر در چمن آرایی من، اشک سرخ نریزد، باز هم صورت زرد من و برگ‌های پاییزی هر دو یکی هستند.

هوش مصنوعی: من در برابر شمشیر ظلم و ستم، سختی جانم و سنگ سرسخت، هیچ تفاوتی ندارند و با کمال تسلیم به آن‌ها پاسخ می‌دهم.

هوش مصنوعی: اگرچه عمرم را تلف کرده‌ام، اما در این سرزمین که من خودم باعث سود و ضرر هستم، از این بابت ناراحت نیستم.