هوش مصنوعی: در خیابان تو، رد پاهای من نشان از حال من دارد. از جایی که هستم بلند نشده‌ام، اما این وضع تحمل من است.

هوش مصنوعی: من با عشق تو به دنیا آمدم و در میان دردهای تو زندگی کردم. با محبت تو به خاک می‌روم، این سرنوشت و هویت من است.

هوش مصنوعی: به خاطر شوق و عشق، وقتی حالتی رنگ‌پریده دارم، نامه و خود نامه‌نویس را به دست می‌گیرم و این کار برای من عادی شده است.

هوش مصنوعی: من در دل خودم، برای دلِ خودم می‌گویم و خودم نیز این سخنان را می‌شنوم. موضوع صحبت من همین است.

هوش مصنوعی: عشق باعث شده است که من به تلخی‌های زندگی، مانند زهر و شربت تلخ، عادت کنم و از همین تلخی‌ها لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: جایی که بتوانم در آرامش زندگی کنم، هرگز اجازه نمی‌دهم که خطر مبارزه و جنگ آرامش مرا به هم بزند. این فرصت ویژه‌ای برای من است.

هوش مصنوعی: من از کفر و بی‌دینی که به‌راحتی یاد گرفته می‌شود، نفرت دارم. این وضعیت چه بلایی به سر پیروان دین می‌آورد؟ غیرتم بر این موضوع است.

هوش مصنوعی: سال‌ها در انتظار و صبر بوده‌ام و از حرمت و حیثیت خود دفاع نکرده‌ام، ولی تنها حسرت من این است که چرا این کار را نکردم.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات از شلوغی و پرجمعیتی که در اطرافم وجود دارد، فرار می‌کنم و به دنیای درون خودم می‌روم تا تنها باشم. این احساس تنهایی و خلوت برای من ضروری است.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام مانند یک بازی شطرنج است و در این میدان جهان، به اندازه‌ای از حریفان نمی‌توانم پیروز شوم. این ویژگی من است.

هوش مصنوعی: به خاطر محبت و وفا، شور و شوقی در دل دارم که به من گرمی و شادی می‌بخشد. هرچند زخم‌ها و دردهایی دارم، اما این حال و احوالم را به عنوان لذتی بزرگ می‌پندارم.

هوش مصنوعی: سخت است برایم که از غم سرم را زیر گریبان ببرم، زیرا از هر دو دنیا تنها این گوشه‌ی دور افتاده‌ام را دارم.