هوش مصنوعی: وقتی آن جوان زیبا از دیدم دور می‌شود، احساس می‌کنم که هر گل، مانند چنگک یک پرنده ماهر، مرا به سمت خود می‌کشاند.

هوش مصنوعی: دل بی‌طاقت من در آتش شعله‌های صدای تو می‌سوزد، اما نمی‌دانم چرا اینگونه است. این وضعیت شبیه به حالتی است که مانند آتشدان نمی‌دانم چه کسی یا چه چیزی باعث این درد است.

هوش مصنوعی: من که به خاطر غم صیاد، حالا دلم پر از اندوه است، دیگر چه نیازی به شکست خوردن و از دست دادن پروازم دارم؟

هوش مصنوعی: از عشق تو آن‌قدر غم و درد کشیدم که باعث رسوایی من در چشم مردم شد و حالا چشمانم به عنوان نشانه‌ای از این اندوه، مرا دست‌مایه‌ی قضاوت دیگران قرار داده است.

هوش مصنوعی: احساسی که از نگاه آن معشوق بی‌اعتقاد دریافت می‌کنم، مرا می‌ترساند و نگرانم می‌کند که ممکن است مرا از کعبه، یعنی مرکز ایمان، به مکانی ناپاک‌تری بکشاند.

هوش مصنوعی: صدای شعر حافظ آنقدر شگفت‌انگیز است که دلم را از اندوه و ناراحتی دور می‌کند. این موسیقی روحی از شیراز، آرامش و سرخوشی زیادی به من می‌دهد.