هوش مصنوعی: عشق باعث شد که دلم سرشار از جنون شود و حالتی پیدا کنم که از هزاران نفر، تنها من این احوال را دارم. زیبایی و شکوهی که در خط سنبل است، برای من به رنگ سیاه درآمده و بهاری که باید روشن و دلنشین باشد، تیره و غمگین شده است.

هوش مصنوعی: در دنیایی که عشق تو به من ضربه زده، به حالی رسیده‌ام که مانند شمعی می‌مانم که در تاریکی و مشکلات، روشنایی‌اش را از دست نداده و به یاد من، سایه‌ای به جا گذاشته است.

هوش مصنوعی: اگر آن سوار نازنین به من برسد، شکار و زندگی بی‌حس و بی‌مزه من دوباره جان خواهد گرفت.

هوش مصنوعی: سرزمین عشق، محلی است که زیبایی‌های دل‌انگیز در آن به نمایش درمی‌آید و من به یاد این دیار، چشمانم را با سرمه زینت می‌بخشم.

هوش مصنوعی: از سیل حوادث و مشکلات زندگی، خراب شده‌ام ولی چه اشکالی دارد؟ این تجربه‌ها جانم را قوی‌تر می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر غم و حسرت، چهره‌ی گل مانند سمن را می‌نگرم و چشمانم به پیراهنم نگاه می‌کنند، اما در این میان تنها خاری در دلم مانده است.

هوش مصنوعی: اگر فرزندی زیبا و شایسته از نسل من وجود ندارد، همین غزل تازه کافی است تا یادگاری از من بماند.