هوش مصنوعی: چهره‌ی تو چنان تازگی دارد که انگار از چشم اشک، نوبرانه‌ای به آن بخشیده‌اند. این زیبایی و شادابی تو هم نشان از برکات بهار دارد.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند از تیرگی نگاه تو بگریزد؟ این دشنه‌ی خونی که در کمر کسی است، چه کاری می‌تواند انجام دهد؟

هوش مصنوعی: من از میوه‌ی تلخ درد لذت می‌برم، اما از خدا می‌پرسم که این همه شیرینی که وجود دارد، برای چه کسی است؟

هوش مصنوعی: خون گرم او در جیب حواسم آتش به پا کرده و در ذهنم دیوانگی به وجود آورده است. بوی کباب جگر به مشامم می‌رسد، ولی نمی‌دانم این بوی خوش متعلق به کیست.

هوش مصنوعی: نور افق تاریک و ناامیدی من، این ستاره خوشبختی که درخشندگی‌اش شبیه چراغ سحر است، کیست؟

هوش مصنوعی: این متن به تصویر کشیدن تضاد زیبایی و خشونت در طبیعت می‌پردازد. در آن، خاکستر طور به معنای هر چیزی خراب و سوخته است، در حالی که بیابان به عنوان فضایی بی‌آب و عاری از زندگی توصیف شده است. حسادت در دامن پروانه به زیبایی و ظرافت آن اشاره دارد. در نهایت، پرسش می‌کند که این صحنه و این زیبایی، به چه کسی تعلق دارد. به طور کلی، مضمون این متن جستجوی معنی و هویت در دنیای پر از تضاد و تغییر است.

هوش مصنوعی: اشک و حسرت در دل ما به خاطر بی‌خبری و فقر عاطفی وجود دارد. چشمان ما بر سفره‌ای پربار از درد و غم، به انتظار چیزی نشسته‌اند، اما سوال این است که چه کسی در این جمع ماحضر و حاضر است؟

هوش مصنوعی: در زمانی که با شور و شوق در عشق می‌تپم، حسرت و غیرتم مرا به جنگی درونی می‌کشاند. آیا شعله‌ی آتش و درد عشق، کسی را برای جنگیدن با من می‌طلبد؟

هوش مصنوعی: من توانایی گوش دادن به حرف‌های دیگران را ندارم و نمی‌توانم بفهمم که با ناله‌ام چه کسی از حال من خبر می‌گیرد.

هوش مصنوعی: زلف‌های پریشان من در آغوش سحر پیچیده شده‌اند و آهم مانند طره‌ای از آن‌ها بیرون آمده است. این حال و هوا به چه کسی تعلق دارد؟

هوش مصنوعی: ای کسی که از جلوه‌ی زیبای سوارکاران بی‌خبری، چه کسی است که از بوی نفس گرم من در گذرگاه اطلاع دارد؟

هوش مصنوعی: ما در روز قیامت با رسوایی‌هایمان روبرو خواهیم شد و این زخم کهنه‌ای که داریم، به قدری بزرگ است که هیچ‌کس نمی‌تواند آن را نادیده بگیرد.

هوش مصنوعی: جز پروانه‌ای که به خاطر شمع تو سوخته و غمگین است، چه کسی در دام‌ها و قفس‌های فراوان گرفتار شده و بال و پرش شکسته است؟