هوش مصنوعی: ای محبوب جدید، با دیدن تو به شراب‌خانه ایمان آورده‌ام، زیرا چهره‌ات همچون گل و بوی ریحان است که در آنجا پراکنده شده است.

هوش مصنوعی: من از اینکه در حال مستی و سرمستی صحبت می‌کنم، عذرخواهی می‌کنم. دل من از دستم رفته و به دستان عشق و شکیبایی سپرده شده است.

هوش مصنوعی: شمع، گل و شراب در هر طرف به هم ریخته‌اند و نمی‌توان جایی را پیدا کرد که در آن خرابات به سامان و منظم باشد.

هوش مصنوعی: دود دل ما مانند عطر سنبل و ریحان است و زخم‌های قلب ما، مانند گل‌های خندان در میخانه جلوه‌گری می‌کنند.

هوش مصنوعی: در فصل‌های سرد سال، هنگامی که پاییز رو به پایان است و درختان خزان را پشت سر گذاشته‌اند، زندگی‌ام را در شهری گذرانده‌ام که پر از شادی و خوشی است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی و لطافت خاصی که در می‌های شب وجود دارد اشاره می‌کند و می‌گوید که این زیبایی می‌تواند جایگزین شمع شود. همچنین، از توبه و ندامت در یک مکان معنوی صحبت می‌کند که در عوض آن، به فضایی پرهیجان و سرشار از نشاط اشاره می‌کند، یعنی خرابات، جایی که زندگی و لذت‌های دنیوی در آن جریان دارد. به طور کلی، این جمله بیانگر تقابل میان تقدس و لذت است.

هوش مصنوعی: این شعر از عارف رومی بیان‌کننده حالتی است که شاعر به عشق و شیدایی خود اشاره می‌کند. او در این حالت به نوعی از تجلیات روحانی و معنوی دست یافته که باعث ایجاد شوری در دلش شده است. در این متن به تضاد میان کفر و ایمان اشاره شده که نشان‌دهنده دگرگونی‌ها و تحولات درونی انسان در جستجوی حقیقت و زیبایی است. این مفهوم می‌تواند به عشق و جنون در راه عشق نیز مرتبط باشد.