هوش مصنوعی: تا وقتی که دل از عشق دور نشده، حال و هوای پریشانی وجود دارد و در حالی که لذت وصال عشق به اوج خود رسیده، زمان جدایی هنوز ادامه دارد.

هوش مصنوعی: زمانی که عاشق احساساتش را از دل بیرون می‌آورد و به عشق می‌بالد، دیگر نه رقیبی وجود دارد، نه ایستادن در برابر کسی و نه تعلق به کسی از طایفه کنعانی. در این لحظه، عشق تمام‌عیار و بی‌منزلی است.

هوش مصنوعی: همه چیز به شیرینی و تلخی فراموش می‌شود، نه زخمی بر لب باقی می‌ماند و نه چاکی بر لباس.

هوش مصنوعی: من همان موسی هستم که در کوه وجود خودم هر طرف را نگاه می‌کنم و می‌بینم آتش سوزانی در هر سو وجود دارد.

هوش مصنوعی: سرزمین زیبایی که تو در آن هستی، مانند باغی سرسبز و بهاری شگفت‌انگیز است. در هر گوشه از آن، شوق و شادی موج می‌زند و هر طرف را غزلی دلنشین می‌خوانند.

هوش مصنوعی: ورود کن با لطف و مهربانی، و با یک لبخند پنهانی، دل را شاد کن و غم را کنار بگذار.

هوش مصنوعی: صدای جرس به قدری ناراحت‌کننده نیست که دل انسانی غمگین را تحت تأثیر قرار دهد، گویی که این قافله سرشار از دلتنگی و احساسات عمیق است.

هوش مصنوعی: اگر دام، مرغی از چمن را بگیرد، برایش گل و زینت می‌آورد، اما برای ما که جمع هستیم، زلف‌هامان به هم ریخته و بی‌نظم است.

هوش مصنوعی: غیرت عشق تو باعث شده است که همه از در محبت طرد شوند. در حقیقت، اگر عاشق نبودی، در مکان‌هایی چون معبد یا کعبه هم دشمنی با ایمان وجود دارد.

هوش مصنوعی: پرده‌ای که در آستین دارم، نشانهٔ اشک‌ها و غم‌های من است و نشان می‌دهد که در اعماق وجودم، هنوز امیدی به زندگی و عشق وجود دارد.

هوش مصنوعی: بوی دل و احساس عاشقانه‌ام از گرمای نفس تو مشخص است. ای حزین، می‌توان در تو آتش نهفته‌ای را یافت.