هوش مصنوعی: در کنار من هزاران رنگ و زیبایی وجود دارد، اما احساس جنون و شور و شوقی که باید در این بهار داشته باشم، کجا رفته است؟

هوش مصنوعی: از خاک سوخته‌ای که متعلق به من است، اندکی دامن افشانده‌ام. این نشانه‌ای از سرکشی و ثبات من مانند درخت سروی است.

هوش مصنوعی: از نوشته‌های من، دل و جان زنده و شاداب می‌شوند؛ مانند چشمه‌ای زلال که در جویبار من جاری است.

هوش مصنوعی: من به دشمن خود اجازه نمی‌دهم که در میدان جدل پا بگذارد، زیرا قلم من در دستان فکر، مانند شمشیری تیز و برنده است.

هوش مصنوعی: من در جایی که نباید باشم، تحت تأثیر دنیا و واقعیت‌های زندگی‌ام قرار دارم و در دل این دنیای پرهیاهو، شخصیتی بزرگ و شایسته وجود دارد که به آن افتخار می‌کنم.

هوش مصنوعی: از جایی که خال لب تو را دیده‌ام، صبر و آرامشم را از دست داده‌ام. آتش غم، جان ناآرام و بی‌قرار من را فرا گرفته است.

هوش مصنوعی: اگر حرف‌هایم طولانی شود، چه باید بکنم؟ زیرا در حال intoxication از غم و اندوه، قلم من فقط به بیان این حال می‌پردازد.