هوش مصنوعی: من بر سر خود مکانی می‌سازم، زمانی که آن روز خاک پاک من در میخانه به خشت تبدیل خواهد شد.

هوش مصنوعی: یک بار دیگر، نویسندهٔ سرنوشت، برگهٔ زندگی ما را نوشت و هر آنچه خواست بر آن ثبت کرد.

هوش مصنوعی: ای پیر میخانه، همت و تلاش تو مرا همراهی کند تا از کعبه (مکانی مقدس) آن زلف چلیپا (نماد عشق و عاشقی) را به کنشت (محل عبادت یا آرامگاه) ببرم.

هوش مصنوعی: افسردگی و ناراحتی باعث شده که یادم برود که در ظل درخت بید چه لذت‌ها و شادی‌هایی در دشت و کنار زراعت وجود دارد.

هوش مصنوعی: از کجا سبزه و طراوت لب یار به وجود آمده است؟ این خاصیت زیبا را نمی‌توان از گل‌های بهشت پیدا کرد.

هوش مصنوعی: دل به زخم و رنج اشک می‌ریزد، اما از سینه‌ی فشرده‌ام، این دانه‌ی غم به بار می‌آید.

هوش مصنوعی: زمانه به وضعیتی عجیب دچار شده است، که نه مردی وجود دارد و نه زنی. همه چیز در حالت بی‌طرفی قرار گرفته و هیچ‌یک از خصوصیات زیبا یا زشت در آن قابل مشاهده نیست.

هوش مصنوعی: من به کلام خودم توجه ندارم؛ چه می‌شود که من مانند گلی از باغ بهشت، عطر شکوفه‌ها را احساس کنم؟