هوش مصنوعی: من با قلم خود، خطی می‌کشم که از تارهای مو و زلف معشوق الهام گرفته شده است. این خط به شدت حسادت را در من شعله‌ور می‌کند و مانند داغی سوزان بر بدنم حس می‌شود، همان‌طور که ناف غزال‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی که داغ من در سینه مانند خورشید در روز قیامت روشن شود، اگر آن گل پیرهن من مانند صبح بگشاید، گریبانم را به آرامش خواهد آورد.

هوش مصنوعی: با اشک‌های خود از زیبایی آن لذت می‌برم، که این اشک‌ها مانند زمزم، گلو را شیرین می‌کند و برای افرادی که به دنبال کعبه هستند، نعمت بزرگی به شمار می‌رود.

هوش مصنوعی: ای نگاه کننده ناآگاه، به زخم‌هایی که در دل دارم کم توجهی نکن. او با خیانتش به من آسیب زده و این درد من مثل گلستانی زیبا در میان زخم‌هایم نمایان است.

هوش مصنوعی: از ضربان‌های عاطفی و تپش‌های قلبم صدای ناآشنایی بلند به گوش می‌رسد. ای کاش که در این معبد بتان، آن بی‌دین را بیابم.

هوش مصنوعی: دل نگران و آشفته‌ای در شب تار و بخت نحس، به یاد زلف‌های لیلی می‌افتد و درنتیجه به خواب‌های پریشان و بی‌نظم فرو می‌رود.

هوش مصنوعی: صدای دل، با درد و زخم خود، لذتی به همراه دارد که مانند شور و شوقی است که در میان این بیابان به وجود می‌آید. عشق و احساسات عمیق که درون مجنون وجود دارد، مانند نمکی بر زخم‌های دلش است و این شور و حال او را زنده نگاه می‌دارد.

هوش مصنوعی: شفق ناشی از اشک است و رنگ زعفران من از حسادت به سرخی چهره معشوق است که باعث شده باغ‌های لاله را بسوزاند.

هوش مصنوعی: دست‌های من زیر بار مشکلات و نگرانی‌ها مانده و از مدت‌ها پیش درگیر است. آیا ممکن است که نیازم، دامن زیبای تو را بگیرد و از من دور نشود؟

هوش مصنوعی: از غم و اندوهی که در دل دارم و درد عمیق سینه‌ام، چنان به شدت احساس می‌کنم که انگار طوفانی از امواج زخمی بر زمین می‌زند و این زخم عمیق من نمایان شده است.

هوش مصنوعی: من آن‌قدر وابسته به عشق هستم که نمی‌توانم به سادگی از آن فاصله بگیرم؛ حتی اگر روز قیامت فرا برسد، هنوز زخم در دلم را نشان می‌دهم و به آن اعتراف می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل و جان از سکوت و بی‌تحرکی درد می‌کشند، باید به جمع و مجالس رنگ و رونق بخشی و برای بیان احساسات خود به‌نوعی فریاد بزند. دیگر نمی‌توانم این درد درون را در خود نگه‌دارم.

هوش مصنوعی: از شادی زبانم به صحبت‌هایی تلخ نمی‌آید و اگر لبخند بزنم، زخم دلم بیشتر می‌شود؛ مانند اینکه محبت و دوستی‌ام به من آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: اگر در راه شکست شکست بخورم، فرزند نونهال من نمی‌تواند به غربت برگردد و به این خاطر که دیگر نمی‌توانم دامنش را بگیرم.

هوش مصنوعی: ستم و ظلمی که در نگاه تو نهفته است، باعث شده است که دیوانه‌وار به من رنج برسانی. تو با بی‌رحمی چشمانت، جان بی‌گناهان را کاهش می‌دهی و به زیبایی سلاح چشمانت تبدیل می‌کنی.

هوش مصنوعی: بیا، من مانند شمع در کنار تو می‌چرخم و به دور تو پرواز می‌کنم. ولی به دل خود نیاور که حسرت و درد جدایی‌ام به رنگ شمع و پروانگی‌ام است.

هوش مصنوعی: در دل شب که آرزوهای من ناامید و حسرت‌بار است، اگر تو به من توجه کنی و نگاهی به من بیندازی، صبح می‌تواند روز خوشی را برایم به ارمغان آورد.

هوش مصنوعی: حزین از خودم جدا شدم و در حیرت هستم که سنبل‌های زیبای گوشه و کنار، چقدر به بوی گل شبیه‌اند. این بوی گل، قصه‌ای است که خواب‌های بهاری را به یاد می‌آورد.