هوش مصنوعی: اگر بالین سرم را از نور خورشید قیامت پر کنم، مستی من نمی‌گذارد که دامن خود را از خشکی پاک کنم.

هوش مصنوعی: اگر تیغ من، بدون زنگ و کثیفی، نمایان می‌شد، به کسانی که سر بلندی دارند، نشان می‌دادم که چه ارزشی دارم.

هوش مصنوعی: در تاریکی این مکان، نور من روشن نمی‌شود زیرا در میان خاکسترهای آسمان، فقط نیمه‌جان خود را دارم.

هوش مصنوعی: آب زلال غیرت از ذات حیوانی انسان نشأت می‌گیرد و من خون گرم خود را فدای این غیرت کرده و خنجر خود را با آن سیراب کردم.

هوش مصنوعی: من در سختی‌ها و مشکلات زندگی تحمل می‌کنم و از آسایش و آرامش خود دست نمی‌کشم، حتی اگر بخواهم از سنگ، زمین خوابم را بسازم.

هوش مصنوعی: اگر لحظه‌ای آستینم را از چشمان پر از اشک بردارم، به سبب اشکم کشتی آسمان‌ها لنگر خود را رها خواهد کرد.

هوش مصنوعی: کتاب داستان‌های هفت ملت در ذهن من به فراموشی سپرده شد، روزی که تصمیم گرفتم به دنیای باده و می پردازم و دفتر زندگی‌ام را کنار گذاشتم.

هوش مصنوعی: دل پریشان و شاداب از دیدن گل‌ها، از تنگی قفس بیشتر ناراحت می‌شود. اما خوشا به حال بلبل که با وجود زندگی در تنگنا، بال و پر خود را در قفس می‌گشاید.

هوش مصنوعی: دل را از غبار و کدورت پاک کن با اندکی تلاشی مثل آهی که در دل این آینه نهفته است، زیرا این آینه می‌تواند به خوبی خود را نشان دهد.

هوش مصنوعی: من از عشق به شدت رنج می‌کشم و در دریای خطرناکی غوطه‌ور هستم؛ همچون شیر مستی که به طرز وحشیانه‌ای به خود آسیب می‌زند.