هوش مصنوعی: به نازکی و لطافت نوشتن من نگاه کن، که مانند آب زلالی است که از آسمان می‌بارد. نیازی نیست به من بگویی که حسادت و نقص در آن هست، چون من تنها زیبایی را نمایش می‌دهم.

هوش مصنوعی: در دل من که عشق تو شعله‌ور است، باغ و بهار خلیل را دارم شکوفا.

هوش مصنوعی: تیغ تو زبان نمی‌آورد، اگرچه با چهره‌ی خونی‌ام، چهره‌ی کشته را زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: عشق به من اجازه نداد که اسرار درونم را پنهان کنم و من زیبایی تو را به نمایش گذاشتم و صبر زیبای خود را رها کردم.

هوش مصنوعی: چشمان پر از اشک من، صدای تنهایی‌ام را به حدی می‌کشد که حتی رود نیل هم تحت تأثیر قرار می‌گیرد و خشک می‌شود.

هوش مصنوعی: حرف از تجربیات لشکر هند می‌زند که درس عبرتی برای دیگران است. هر کسی که بدبختی و بدحالتی یاران فیل را ندیده باشد، باید از این داستان عبرت بگیرد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که اگر جان انسان با ارزش باشد، دیگر نمی‌توان با ستم و خشونت بر افرادی که در اسارت هستند، بی‌رحمانه رفتار کرد و نباید اجازه داد که خون آنها ریخته شود. بنابراین، باید به انسانیت و ارزش‌های انسانی توجه کرد و از ظلم و ستم پرهیز کرد.

هوش مصنوعی: گوشم به سخنان آشنا گوش می‌دهد و لبش مانند نویدهای دلپذیر است. جایی برای تنفس جبرئیل وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من خودم را در جستجوی آنچه می‌خواستم گم کردم و دیگر به چنگ عصای دلیل نرسیدم.

هوش مصنوعی: از نفس خود مراقبت کن و اجازه نده که یاد و خاطرۀ تلخ گذشته تو را آزرده کند. به جای صحبت‌های بی‌مورد و جنجال‌آمیز، سکوت را بر زبانت جاری کن.

هوش مصنوعی: صدای نگرانی از دل غفلت تو، داستان غم‌انگیزی از خواب تو به وجود آورد و خبر رفتن را به تو رساند.