هوش مصنوعی: دل اهل وفا از رفتن خبر ندارد؛ چرا که آن کسی که تو را دیده است، نمی‌تواند حال و احوال تو را بفهمد.

هوش مصنوعی: در ابتدا، غم عشق به این اندازه سخت و دشوار نبود، اما تو شیوه‌ی بی‌رحمی را به تازگی به وجود آورده‌ای.

هوش مصنوعی: به محض اینکه نسیم صبحگاهی عطر تو را به چمن بیاورد، هر شاخه گلی به سوی آسمان دستانی برای دعا و طلب برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: شاید تمام شب نام نیک تو بر زبانم باشد و در صبح بر ذکر تو، هم در دل و هم به‌روشنی سخن بگویم.

هوش مصنوعی: اگر فرض کنیم که دل ما صبور باشد، پس رحمتی از سوی تو چه فایده دارد؟ نقاب خود را کنار بزن و رخسارت را به ما نشان بده.

هوش مصنوعی: ای ساقی، اینکه دست پرتوان تو بخیل نیست و از من تشنه دل نمی‌گذرد، دلت را به خدا گرم کن.

هوش مصنوعی: در کوی تو دیگر چه کسی به عظمت ما توجه دارد؟ اگر عشق، خاک را به راهت بوسه بزند، سر ما را نیز می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: دل من همچون چشمه‌ای پر از لذت و شیرینی است که از تلخی سخن تو شفا می‌گیرد. تو با محبت و شیرینی به من لبخند زدی و بوسه‌ای دلنشین را به من هدیه کردی.

هوش مصنوعی: غیبت و فاش کردن راز دل عاشقان کار خوبی نیست. بنابراین، ای نسیم، مراقب باش که به این موضوع دامن نزنید.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که دلگیرم و احساس می‌کنم امیدی در دل دارم، امیدی که حتی گدا را از بی‌امیدی نجات ندهد.