هوش مصنوعی: از دل خود همچون صدای زنگی آواز می‌زنم تا مردان خرد و عقل را به دشت و بیابان بکشانم.

هوش مصنوعی: دل شکستۀ من مثل کشتی‌ای است که به خشکی افتاده و این قطره اشک را که در خود فشرده‌ام، به دریا پرتاب خواهم کرد.

هوش مصنوعی: برای اینکه عشق را به سرانجام برسانم، همه چیز را به دوش می‌کشم و مانند شمعی از آستینم نور می‌تابانم.

هوش مصنوعی: امروز عارفان می‌دانند که نعمت‌های این دنیا تنها به صورت قرضی و موقتی هستند. من هم در آینده به دنبال آن هستم که از این دنیای گذرا و فانی برداشت‌هایی واقعی و دائمی داشته باشم.

هوش مصنوعی: تنها پاکان می‌توانند وارد محفل دوست شوند. من هم برای ورود به این فضا، دل خود را به خون می‌زنم و با دلی سرشار از عشق و اشک، خود را آماده می‌کنم.

هوش مصنوعی: قدی خمیده، نشانه‌ای از سختی‌ها و چالش‌هایی است که با تدبیر و تلاش می‌توان بر آن‌ها غلبه کرد. زخم‌های ناشی از مشکلات، با زیبایی و عزم قوی از بین می‌روند.

هوش مصنوعی: مستی و شیدایی در مکان‌های عبادت و زهد جایی ندارد؛ من برای دوری از شراب و نشئگی، دلق (لباس عابدانه) و محل نماز را کنار می‌گذارم.

هوش مصنوعی: من نیمه‌راه هستم، پس در این شب تار چه بار سنگینی بر دوش کشم؟ وقتی صبح شود، با کمر بسته و سر بلند از این لباس کهنه و بی‌فایده خارج می‌شوم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم نیرویی بیابم که با شدت خود، همانند پرنده‌ای که زخمی شده، مرا از تمام وجودم بلند کند و به پرواز درآورد.

هوش مصنوعی: برای افرادی که در دل دچار آشفتگی هستند، صحبت کردن به گونه‌ای آشفته و غیرمنظم، بسیار جذاب‌تر و دلنشین‌تر به نظر می‌رسد. من هم می‌خواهم از احساسات و عواطف خودم به طور روشن و متمایز صحبت کنم.

هوش مصنوعی: هوس و آرزوی زیبایی زلف محبوب، برای دل من به اندازه‌ای ارزشمند شده که از کعبه هم بهتر است. بهتر است که من نمادی از عشق را برپا کنم.

هوش مصنوعی: من حرص و آز را در آتشِ نابودی می‌گذارم و با دلی پر از خواسته، دودی از آه سرد به وجود می‌آورم.

هوش مصنوعی: کیخسرو چه کسی است که در زیر خاک جهان وجود داشته باشد؟ من سر از آن مکان پنهانی که در دل سبز است، بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: اگر جوانی شایسته باشد، نباید مانند یک کودک ناتوان و عاجز عمل کند. چون مانند صبحی که شیرخواره‌ای در آن دم به دنیا آمده، می‌خواهم پند و اندرزهایی را بیان کنم.

هوش مصنوعی: خفاشی که به جهل و نادانی خود مغرور شده، مانند خورشید می‌درخشد و من آماده‌ام تا با قدرت و روشنایی به او پاسخ دهم.

هوش مصنوعی: دل از ظلمت و درد زندگی به ستوه آمده و آنقدر خسته‌ام که اگر فرصتی پیدا کنم، می‌خواهم همه چیز را رها کرده و به سوی آزادی بروم.

هوش مصنوعی: از این طرح بی‌اساس، لوحی را ساده می‌کنم که شامل همه اشکال و صور است، و از ماده اولیه‌ای بر می‌آورم.

هوش مصنوعی: پادشاهی حوادث به دستان کسی است که می‌تواند آن را مدیریت کند؛ من به هر دشواری که در زندگی‌ام وجود دارد، می‌توانم غلبه کنم و از مرکز مشکلات خود فرار کنم.

هوش مصنوعی: من با یاری و کمک تو، قدرت و علم خود را از درخت بلند و تنومند به دست می‌آورم و به یاری خدا پرچم بزرگ و آسمانی را به اهتزاز درمی‌آورم.

هوش مصنوعی: جان خود را از چهار میخ طبیعت آزاد می‌کنم و جبرئیل را به عرش اعلی می‌برم.

هوش مصنوعی: تا کی می‌توانم غم عشق را در دل خود پنهان کنم؟ این آتش را از درد و رنجی که متحمل می‌شوم، آزاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: کجاست آن کسی که با زیبایی و دل‌انگیزی‌اش، باعث شود تا سرود خوشی و شادمانی نغمه‌سرایی کنم؟

هوش مصنوعی: ای محبوب عزیزم، به خاطر عشق تو جانم را سوزانده‌ام. جای تعجب نیست اگر مانند شعله‌ای آتشین، سر و صدایی به پا کنم.

هوش مصنوعی: به آرامی و با صبر، زیبایی خود را نشان بده؛ چرا که می‌خواهم از دل عاشق، شوری مانند روز قیامت برآورم.

هوش مصنوعی: بیا دهانت را مانند غنچه‌ای که به لبخند زیبا شکفته شده، باز کن تا من از آن لبان شیرینت بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: می‌گویند اگر از محبت تو زبانم شیرین شود، اگر از خشم تو سخن بگویم، هرگز حاشا نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر مانند آفتاب، تیغ را به فرق من بزنید، من گردن خود را پایین می‌آورم و زبانم را به اطاعت شما دراز می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر کسی با دامن کشان از کنار مزار من بگذرد، آرزو می‌کنم که دستی از دل به سوی آن بلند کند و درخواست کند.

هوش مصنوعی: اگر دربارهٔ آتش سوزان دوستی صحبت کنم، آهی از دل مؤمن و غیر مؤمن بلند می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم درباره غم جدایی حرف بزنم، مانند شمعی خواهم بود که از زبانم دود برمی‌خیزد و این احساس را با قلمم به تصویر می‌کشم.

هوش مصنوعی: با اشک‌های ندامت و دعا به درگاه پیامبر خدا می‌روم و از دل سرزمین‌های مقدس یثرب و بطحا جویبارهای رحمت و برکت را به وجود می‌آورم.

هوش مصنوعی: از همه سو صدایی به خدای پیامبران برمی‌خیزد، اگر دردمندانه فریاد کمک کنم، تو را می‌پذیری؟

هوش مصنوعی: من از محدودیت‌های دنیای مادی و زمینی رها می‌شوم و خود را به ارتفاعات بلند و آسمانی می‌برم.

هوش مصنوعی: عقل والا و nobility در شان نفس پست و بی‌ارزش نیست، زیرا وقتی اسم بزرگ و مهمش را از راز و ابهام بردارم، به وضوح روشن می‌شود.

هوش مصنوعی: نفس یهود، دشمن جان عیسوی است و من می‌خواهم انجیل را از دیر جمع‌آوری کنم.

هوش مصنوعی: خورشید را با زیبایی خیره‌کننده‌اش از تاریکی شب آزاد می‌کنم و نور چشمانم به آن جان می‌بخشد.

هوش مصنوعی: دل من دردی عمیق دارد که نمی‌توانم آن را در جام شفاف و زیبا نشان دهم. این عذاب و اندوه ناشی از شرابی خاص است که در من تأثیر گذاشته و به نوعی احساساتی را در من برانگیخته است.

هوش مصنوعی: به چه زمانی می‌خواهد عزیز مصر به کنعان ظلم و بی‌مهری کند؟ من یوسف را از زندان یهودا آزاد خواهم کرد.

هوش مصنوعی: در بخار دمنوش، بویی به مشام می‌رسد که یادآور عطر گل‌هاست. این بوی خوش من را به یاد سرزمین یمن می‌اندازد و می‌خواهم از آن بگویم.

هوش مصنوعی: خورشیدتابان از دشت تاریکی علم را بیرون کشید، تا از دامن عذاری به سوی روشنایی بیافرینم.

هوش مصنوعی: فریاد کنید ای فرزندان یعقوب، من با قدرت و اعجاز موسی می‌توانم سیلی را از دل صخره‌ای سخت به راه اندازم.

هوش مصنوعی: اگر من معجزه‌ای بزرگ و شگفت‌آور مثل ید بیضا (دست موسى) را نمایان کنم، خورشید هم از شرم خود را به آستین سحر خواهد کشید.

هوش مصنوعی: من آهنگی جان‌بخش ایجاد می‌کنم که از روح پاک و الهی مریم مقدس برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: من زیبایی‌های بهشتی را از پشت پرده‌های مینو مشاهده می‌کنم و دل را در لباس‌های نرم و گرانبها همچون چمن و ابریشم به نمایش می‌گذارم.

هوش مصنوعی: من به خاطر نام تو، به اندازه‌ای که بخواهم ستایش کنم، از قلمم عطر خوشی برمی‌آورم.

هوش مصنوعی: من از خاکی ساخته شده‌ام که به آب محبت و ولایت تو آمیخته است، تا با هر نفس، عشق به تو را ابراز کنم.

هوش مصنوعی: این جمله بیانگر این است که عشق و وابستگی به معشوق در دل من همچون نشانی پایدار و عمیق است. این درد یا غم ناشی از این وابستگی، به‌گونه‌ای است که من با آن زندگی می‌کنم و در آینده نیز بر آن استوار خواهم بود.

هوش مصنوعی: چشمان غمگین و خسته‌ام به رحمت و بخشش تو امیدوار است. از این دریا پر از نعمت، آرزوهایم را برآورده کن.