هوش مصنوعی: به دوستانم خوشخبری می‌دهم که از این خانه‌ی خراب و تنهایی رهایی یافتم. مانند رستمی که از جسم سنگین خود جدا شده و به دنبال جانان رفته‌ام.

هوش مصنوعی: ای گروهی که هوادار من هستید، صدا بزنید! من از بند قفس آزاد شدم و به سوی گلستان رفتم.

هوش مصنوعی: مانند شبنم، چه نگرانی از دامن آلوده‌ام دارم، که به سرچشمه پرنور خورشید دست یافت‌ام.

هوش مصنوعی: با اینکه می‌دانم عشق هیچ پایانی ندارد، اما به وسوسهٔ زیبایی آن موی گیسو به دنبال آن رفتم.

هوش مصنوعی: همیشه هدف و اراده‌ای بزرگ دارم، حتی اگر توانایی‌ام محدود باشد. مانند یک مورچه ناتوانم، اما تا دربار سلیمان نیز پیش می‌روم.

هوش مصنوعی: من نیز مانند چرخ سرگشته‌ای هستم که مانند آتش، آغشته به درد و رنج‌های اسیران زندگی کرده‌ام.

هوش مصنوعی: برای جلوگیری از باقی ماندن نشانی از وجود ناپایدار، با شتابی بیشتر از سیل بهار، حرکت کردم.

هوش مصنوعی: من خودم به هدف نرسیدم و در مسیر سنگلاخی قدم گذاشتم، اما با اراده و تلاش مردان بزرگ پیش رفتم.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر جذابیت‌های رسوایی‌ها به شدت متزلزل شده و من از حالت پنهانی خود خارج شدم و به عشق خود اعتراف کردم.

هوش مصنوعی: با وزش باد، دل من مانند دامانی به آتش درآمد و حسرتی عمیق در سینه‌ام ایجاد شد که باعث شد از درد و سوزش، روح و جانم را ترک کنم.

هوش مصنوعی: دل من از درد و تنگی سینه به شدت ناراحت و غمگین بود؛ به حدی که چشمانم پر از اشک و گریه شد و احساس کردم که از عمق وجودم رنج می‌کشم.

هوش مصنوعی: ترس و نگرانی‌ام از آرزوی عشق، با زیبایی معشوق برطرف شد و من به شیفتگی و دل‌باختگی پرداختم.

هوش مصنوعی: خواستم سنگینی زنگین خاطراتم را بردارم، اما نتوانستم. درسی از عارفان گرفتم و از یاد لذت‌های زندگی دور شدم.

هوش مصنوعی: خواستم که در دل خار و خاری باشم، اما نمی‌خواهم که دیگران را از درد و رنج خود سیراب کنم. به همین دلیل، با وجود اینکه همه‌جا در رنج و زخم هستم، از دشت مغیلان دور شدم.

هوش مصنوعی: بودن قطره‌ای از دل من، به اندازه یک طوفان بزرگ و عظیم احساسات را در بر داشت. از شدت حسرت و اندوه، اشک‌هایم مانند باران بر چهره یتیمانی که در معرض سختی‌ها قرار دارند، سرازیر شد.

هوش مصنوعی: در آغوش دایه‌ای که محبت ندارد، برای کودک آسایشی نیست. من مانند اشکی از گیسوان او جدا شدم و رفتم.

هوش مصنوعی: چشم پر از شور آن محبوب، باعث ناراحتی و بی‌قراری دشمنانش بود. من که عاشق شده‌ام، از شدت شگفتی و حیرت به خواب رفتم.

هوش مصنوعی: اشک‌های من مانند شبنمی بود که بر چهره‌ی گل نشسته است. به خاطر زیبایی، وقتی به چمن رفتم، صفا و خوبی آنجا را از دست دادم.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم آن چیزی که زیر پایم بود، خار بود یا گل، اما من همچون باد از این مرحله رقصان عبور کردم.

هوش مصنوعی: کیست که بتواند در مسیر زندگی‌ام مرا راهنمایی کند؟ من که حتی از نگاه‌های فریبنده دلبران هم بی‌نیازتر شده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی به سختی و زهد خشک و بی‌روح فکر می‌کنم، جایگاه من در زندگی کجا خواهد بود؟ من که با شوق و سرخوشی به مانند باران بهاری در حرکت هستم.

هوش مصنوعی: کی حاضر است که از همکلامی ما دلش شاد شود؟ من که از غنچه‌ای که به تیر رسیده، اندوهگین‌ترم.

هوش مصنوعی: صبح وطن پر از شادی باشد، و این شادی به گل هدیه داده شود، در حالی که من بیشتر از شب غریبانی که آشفته هستند، پریشان و سردرگمم.

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم به درد و پیچیدگی‌های این مسیر گرفتار شوم؟ من که از دنیای زیبایی و خوشبوئی به اینجا آمده‌ام.

هوش مصنوعی: هیچ خبری از آرامش و وضعیت دل من نیست. من که نسبت به زیبایی‌ها بیشتر از قبل در حال آشفتگی و بی‌تابی هستم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این موضوع اشاره دارد که گفتگوهایش با مردم زمانه‌اش به اندازه کافی صمیمی و دلنشین نبوده است. او از این ناراحتی می‌گوید که در شب آخر هفته، به دنیای مستی و شادمانی رفته و از حال و هوای روزهای عادی فاصله گرفته است.

هوش مصنوعی: من از در میکده با خوشحالی و شادی وارد شدم و در حالی که غزل می‌خواندم، هیچ گونه نیازی به قدردانی از پیر میکده ندارم.