هاتف اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>افسوس که از همنفسان نیست کسی</p></div>
<div class="m2"><p>وز عمر گرانمایه نمانده است بسی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دردا که نشد به کام دل یک لحظه</p></div>
<div class="m2"><p>با همنفسی بر آرم از دل نفسی</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۳۶

افسوس که از همنفسان نیست کسی
وز عمر گرانمایه نمانده است بسی
دردا که نشد به کام دل یک لحظه
با همنفسی بر آرم از دل نفسی

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از احساس تنهایی و کمبود یاران و دوستان در زندگی صحبت می‌کند. او افسوس می‌خورد که هیچ همنفسی در کنارش نیست و عمرش به سرعت سپری می‌شود. در نهایت، او از این که نتوانسته یک لحظه دلخواه را با همنفسی تقسیم کند، ابراز افسوس می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۳۴

رباعی شمارهٔ ۳۵

هوش مصنوعی: متأسفانه در میان دوستان و همنشینان کسی نیست و از عمر گرانبهایم نیز زمان زیادی باقی نمانده است.

افسوس که از همنفسان نیست کسی

وز عمر گرانمایه نمانده است بسی

هوش مصنوعی: ای کاش لحظه‌ای می‌توانستم با کسی که به دلخواه من است، بگذرانم و از دل خود نفسی آزاد کنم.

دردا که نشد به کام دل یک لحظه

با همنفسی بر آرم از دل نفسی

رباعی شمارهٔ ۳۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده