هاتف اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دلخسته‌ام از ناوک دلدوز فراق</p></div>
<div class="m2"><p>جان سوخته از آتش دلسوز فراق</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دردا و دریغا که بود عمر مرا</p></div>
<div class="m2"><p>شب‌ها شب هجر و روزها روز فراق</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۲۱

دلخسته ام از ناوک دلدوز فراق
جان سوخته از آتش دلسوز فراق
دردا و دریغا که بود عمر مرا
شب ها شب هجر و روزها روز فراق

هوش مصنوعی: شاعر از سختی و درد جدایی سخن می‌گوید و احساس می‌کند که به خاطر فراق، زندگی‌اش به زحمت می‌گذرد. او به شب‌های تار و روزهای پر از غم اشاره می‌کند که ناشی از دوری محبوب است و این تجربه را عذاب‌آور می‌داند.

رباعی شمارهٔ ۱۹

رباعی شمارهٔ ۲۰

هوش مصنوعی: دل من از تیرهای پراحساس دوری خسته است و جانم از آتش سوزان حسرت این دوری در عذاب به سر می‌برد.

دلخسته‌ام از ناوک دلدوز فراق

جان سوخته از آتش دلسوز فراق

هوش مصنوعی: ای کاش عمر من تنها به شب‌های دوری و روزهای جدایی سپری نمی‌شد.

دردا و دریغا که بود عمر مرا

شب‌ها شب هجر و روزها روز فراق

رباعی شمارهٔ ۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده