هاتف اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای غیر بر غم تو درین دیر خراب</p></div>
<div class="m2"><p>با یار شب و روز کشم جام شراب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از ساغر هجر و جام وصلش شب و روز</p></div>
<div class="m2"><p>تو خون جگر خوری و من بادهٔ ناب</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۳

ای غیر بر غم تو درین دیر خراب
با یار شب و روز کشم جام شراب
از ساغر هجر و جام وصلش شب و روز
تو خون جگر خوری و من باده ناب

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از اندوه خود به خاطر دوری محبوب صحبت می‌کند و در محیطی ناامیدکننده، شب و روز را با دوست خود به خوش‌گذرانی می‌گذرانید. او با اشاره به درد و رنج دل‌تنگی، از نوشیدن شراب‌هایی که هم یادآور جدایی است و هم وصال، سخن می‌گوید. در نهایت، او از این تضاد بین غم و لذت سخن می‌گوید، در حالی که عاشق هنوز در حال تحمل رنج است.

رباعی شمارهٔ ۱

رباعی شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: در اینجا فردی به عشق و غم دیگری اشاره دارد و می‌گوید که در این مکان ویرانه، با وجود سختی‌ها و مشکلات، شب و روز در کنار یکدیگر با همیدرنگ شراب خوشی و لذت را تجربه می‌کنند.

ای غیر بر غم تو درین دیر خراب

با یار شب و روز کشم جام شراب

هوش مصنوعی: در طول شب و روز، تو به خاطر جدایی از محبوبی غم و اندوه می‌کشی و من در عین حال در حال نوشیدن شراب خالص و لذت بردن هستم.

از ساغر هجر و جام وصلش شب و روز

تو خون جگر خوری و من بادهٔ ناب

رباعی شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده