هاتف اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر فاش شود عیوب پنهانی ما</p></div>
<div class="m2"><p>ای وای به خجلت و پریشانی ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ما غره به دین‌داری و شاد از اسلام</p></div>
<div class="m2"><p>گبران متنفر از مسلمانی ما</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۲

گر فاش شود عیوب پنهانی ما
ای وای به خجلت و پریشانی ما
ما غره به دین داری و شاد از اسلام
گبران متنفر از مسلمانی ما

هوش مصنوعی: این شعر به این موضوع اشاره دارد که اگر عیب‌ها و نقاط ضعف پنهان ما آشکار شود، باعث خجالت و پریشانی‌مان خواهد شد. شاعر به تضاد میان ظاهرسازی در دین‌داری و واقعیت‌ موجود در رفتارهای خود اشاره می‌کند و نگرانی از اینکه مسلمانان واقعی در مواجهه با نقص‌ها و خلاف‌کاری‌ها چه بسا موجب تنفر دیگران شوند، ابراز می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: اگر عیب‌ها و کاستی‌های پنهان ما آشکار شود، وای بر ما که چقدر خجالت‌زده و پریشان خواهیم شد.

گر فاش شود عیوب پنهانی ما

ای وای به خجلت و پریشانی ما

هوش مصنوعی: ما به دینداری و خوشحالی از اسلام خود مغرور شده‌ایم، در حالی که نسبت به مسلمانان واقعی بدبین و متنفر هستیم.

ما غره به دین‌داری و شاد از اسلام

گبران متنفر از مسلمانی ما

رباعی شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها