هاتف اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دارم ز جدایی غزالی که مپرس</p></div>
<div class="m2"><p>در جان و دل اندوه و ملالی که مپرس</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گوئی چه بود درد تو دردی که مگوی</p></div>
<div class="m2"><p>پرسی چه بود حال تو حالی که مپرس</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۹

دارم ز جدایی غزالی که مپرس
در جان و دل اندوه و ملالی که مپرس
گویی چه بود درد تو دردی که مگوی
پرسی چه بود حال تو حالی که مپرس

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت‌ها از اندوه و غم جدایی صحبت می‌کند و می‌گوید که در دلش درد و ناراحتی زیادی دارد. او به طرف مقابل می‌گوید که نیازی به پرسش درباره درد و حال او نیست، زیرا این مسائل عمیق‌تر از آن است که بتوان به راحتی گفت.

رباعی شمارهٔ ۱۷

رباعی شمارهٔ ۱۸

هوش مصنوعی: از دوری یک دوست حال و روز خوبی ندارم و در دل و جانم اندوه و ناراحتی عمیقی وجود دارد که نمی‌توانی تصور کنی.

دارم ز جدایی غزالی که مپرس

در جان و دل اندوه و ملالی که مپرس

هوش مصنوعی: انگار چه دردی داری که هیچ نمی‌گویی، و حال تو هم به گونه‌ای است که کسی نپرسد.

گوئی چه بود درد تو دردی که مگوی

پرسی چه بود حال تو حالی که مپرس

رباعی شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده