هاتف اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای مستمعان را ز حدیث تو سرور</p></div>
<div class="m2"><p>وی دیدهٔ صاحب نظران را ز تو نور</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جز حرف و رخت گر شنوم ور بینم</p></div>
<div class="m2"><p>گوشم کر باد الهی و چشمم کور</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۴

ای مستمعان را ز حدیث تو سرور
وی دیده صاحب نظران را ز تو نور
جز حرف و رخت گر شنوم ور بینم
گوشم کر باد الهی و چشمم کور

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده به شنوندگان اشاره می‌کند و می‌گوید که صحبت‌ها و ویژگی‌های طرف مقابل برای او بسیار شگفت‌انگیز و دلنشین است. اگر غیر از زیبایی کلام و صورت او چیزی بشنود یا ببیند، انگار که گوش و چشمش از نعمت الهی محروم شده‌اند. در واقع، او تنها به زیبایی و صحبت‌های معشوق خود توجه دارد و بقیه چیزها برایش بی‌معناست.

رباعی شمارهٔ ۱۲

رباعی شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: ای شنوندگان، داستان تو برای ما شادی و خوشحالی به ارمغان می‌آورد و دیدگان اهل نظر و خرد را روشن می‌سازد.

ای مستمعان را ز حدیث تو سرور

وی دیدهٔ صاحب نظران را ز تو نور

هوش مصنوعی: اگر جز سخن و چهره‌ات چیزی بشنوم یا ببینم، خدایا گوشم کر و چشمم کور باد.

جز حرف و رخت گر شنوم ور بینم

گوشم کر باد الهی و چشمم کور

رباعی شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده