هوش مصنوعی: او حسرت می‌خورد که به خاطر ظلم زمانه و بی‌عدالتی روزگار، پادشاه زندگی و هستی‌اش به سرزمین عدم و نابودی رفت.

هوش مصنوعی: ای کاش که زود بی‌خبر از دنیا، جایی که خان جمیل الشیم مانند شاهباز نشسته بود، جمع و مراسم به پایان رسید.

هوش مصنوعی: امیر بزرگ و معتبر از دنیا رفت، کسی که نشانه‌ی عزت و شرافت بود و منبع بخشش و generosity.

هوش مصنوعی: نخل بلند او که نماد زیبایی و عظمت بود، به خاطر فشارهایی که از سوی زندگی و جهان بر آن تحمیل شد، از پا افتاد و خم شد.

هوش مصنوعی: چشم روزگار به خاطر اندوه او، مانند سیلی از خون جاری شد و بر سر جهانیان ماتم و اندوهی برپاشد. زمین نیز پر از غم او شد.

هوش مصنوعی: زمانی که از اندوه این دنیا خسته شدم، در باغ‌های بهشت با دل شاد گام برداشتم.

هوش مصنوعی: صدای ندا کننده از قلم نوشت که زندگی او را ثبت کرد؛ آه از این دنیا که صاحب شمشیر و قلم، دیگر در میان ما نیست.