هوش مصنوعی: حیف از حاجی محمد صادق که روش و شخصیتش همچون شمعی در بزم‌های شبانه می‌درخشد و زیبایی‌های دنیا را جلوه‌گر می‌کند.

هوش مصنوعی: حیف از آن ماه زیبایی که بدون هیچ نقصی بود و حالا مجبور است زیر زمین زندگی کند، در حالی که دور از آسمان است.

هوش مصنوعی: جاویدان، از آن عشق روشن و تابناک که به خاطر آن جهانی تاریک و بی‌فروغ شد، شایسته تأثر است، مانند ستاره‌ای که در زیر غبار پنهان شده است.

هوش مصنوعی: حسرت می‌خورم به خاطر نخل بلندی که میوه‌هایش را می‌دهد، اما ناگهان در اثر سرمای باد پاییز، برگ و بارش ریخته است.

هوش مصنوعی: حیف از آن درخت بلند و زیبایی که سرش به آسمان می‌رسید، اما در نهایت به زمین افتاد و اکنون در این باغ بر روی خاکی تیره و بی‌برکت قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: افسوس به حال آن در زیبای باارزش که مانند یک گنج، درون خاک این زمین قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: شخصی که گفتارش مانند نسیم بهاری است و زندگی‌بخش می‌باشد، و کسی که دستانش مانند ابر بهاری به بارش و بخشندگی مشغول است.

هوش مصنوعی: پس از رفتن او، اشک‌ها همچون سیل از چشم همگان سرازیر شد و خون نیز مانند جوی از چشمان پیر و جوان جاری گشت.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که روحش از قفس رهایی یافته، به پرواز در آمده و بر روی درخت طوبی، که نماد بهشت است، nest می‌کند.

هوش مصنوعی: این اندوه عمیق چنان مردم زمانه را به درد آورده که دل‌ها را می‌شکند و این غم بزرگ به جان اهل عالم آسیب زده و آنها را آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی کسی از این دنیای پر از درد و رنج بیرون می‌رود و آرامش و خوشبختی را در باغ بهشت می‌یابد.

هوش مصنوعی: نوشتن قلم یک فرشته به یادگار، تاریخ زندگی حاجی محمد صادق را به تصویر می‌کشد، که در نتیجه سختی‌های زمانه، آهی از دلش برمی‌آید.