هوش مصنوعی: عزیزم، به خاطر ناتوانی‌ام از خودم، خواهش می‌کنم که بر حال رنجیده‌ام رحم کنی.

هوش مصنوعی: دیگران از زیبایی و ناز تو لذت می‌برند، اما من عاشق تو هستم و از محبتت محرومم. نه می‌توانم به محبتت برسید و نه از سختی‌هایش فرار کنم.

هوش مصنوعی: من پرنده‌ای هستم که در قفسی اسیر شده‌ام، اما در این اسیری آرامشی دارم که یاد آشیانه‌ام از ذهنم رفته است.

هوش مصنوعی: نخل من که بر پا نیست، خوشحالم از این که از فکر بهار نو و اندیشهٔ خزان رها شده‌ام.

هوش مصنوعی: مواظب باش بعد از مرگ، وقتی که تنم فرسوده و ضعیف شده است، سگان در کوی تو استخوان‌هایم را پراکنده نکنند.