هاتف اصفهانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>روز وصلم به تن آرام نباشد جان را</p></div>
<div class="m2"><p>که دمادم کند اندیشه شب هجران را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آه اگر عشوه گری‌های زلیخا سازد</p></div>
<div class="m2"><p>غافل از حسرت یعقوب مه کنعان را</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 6689 - هاتف اصفهانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۲

غزل شمارهٔ ۱۳

روز وصلم به تن آرام نباشد جان را
که دمادم کند اندیشه شب هجران را
آه اگر عشوه گری های زلیخا سازد
غافل از حسرت یعقوب مه کنعان را

هوش مصنوعی: این شعر به احساسات عمیق و درد ناشی از جدایی و longing اشاره دارد. شاعر بیان می‌کند که در روز وصال، آرامش جامعه و جان در خود نمی‌یابد، زیرا اندیشه‌های پر از غم و درد جدایی به سراغش می‌آیند. همچنین به زیبایی و فریبایی زلیخا اشاره دارد و نشان می‌دهد که او از حسرت یعقوب و آرزوی او برای کنعان بی‌خبر است. به طور کلی، شعر به تضاد بین عشق و جدایی می‌پردازد.

غزل شمارهٔ ۱۱

غزل شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: روز ملاقات من، آرامش تن من نمی‌تواند باشد، زیرا هر لحظه افکارم درباره شب جدایی و دوری، جانم را مشغول می‌کند.

روز وصلم به تن آرام نباشد جان را

که دمادم کند اندیشه شب هجران را

هوش مصنوعی: ای کاش که جذبه‌های زلیخا باعث نشود که یعقوب، پدرش مه کنعان، در حسرت بماند.

آه اگر عشوه گری‌های زلیخا سازد

غافل از حسرت یعقوب مه کنعان را

غزل شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها