سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۹۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پیش لب خود یاد شکر هیچ مگیر</p></div>
<div class="m2"><p>پایان چو شد این سخن ز سر هیچ مگیر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتی تو مرا چو باد در سر داری</p></div>
<div class="m2"><p>خاک قدم توام دگر هیچ مگیر</p></div></div>

شمارهٔ ۹۷

پیش لب خود یاد شکر هیچ مگیر
پایان چو شد این سخن ز سر هیچ مگیر
گفتی تو مرا چو باد در سر داری
خاک قدم توام دگر هیچ مگیر

هوش مصنوعی: این شعر به مفهوم قدرشناسی و عشق اشاره دارد. شاعر از معشوق خود می‌خواهد که هرگز فراموش نکند که او همیشه به یاد محبت‌هایش است. البته با اتمام این سخن، شاعر از معشوق می‌خواهد که به او توجه بیشتری داشته باشد و احساساتش را نادیده نگیرد. شاعر نیز خود را تواضعاً در خدمت معشوق می‌داند و از او می‌خواهد که او را جدی بگیرد و قدر او را بداند.

شمارهٔ ۹۵

شمارهٔ ۹۶

هوش مصنوعی: وقتی که به یاد کسی یا چیزی می‌افتید، در پایان آن را فراموش نکنید و هرگز از ذهنتان نروند.

پیش لب خود یاد شکر هیچ مگیر

پایان چو شد این سخن ز سر هیچ مگیر

هوش مصنوعی: می‌گویی که مرا مانند باد در سر خود داری، اما من فقط خاک پای تو هستم و بیش از این از من نخواه.

گفتی تو مرا چو باد در سر داری

خاک قدم توام دگر هیچ مگیر

شمارهٔ ۹۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده