سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از زلف تو باد گل سواری آموخت</p></div>
<div class="m2"><p>وز خط تو مشک مه نگاری آموخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جان از سخنت بزرگواری آموخت</p></div>
<div class="m2"><p>وهم از دهن تو خرده کاری آموخت</p></div></div>

شمارهٔ ۸

از زلف تو باد گل سواری آموخت
وز خط تو مشک مه نگاری آموخت
جان از سخنت بزرگواری آموخت
وهم از دهن تو خرده کاری آموخت

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به زیبایی زلف و خط معشوق اشاره می‌کند. زلف او به باد آموزش سواری می‌دهد و خطش به مشک مه‌نگار درس زیبایی می‌آموزد. همچنین، جان شاعر از سخنان او بزرگ‌منشی را آموخته و حتی وهم (خیال) نیز از لبان او نکته‌های ظریف یاد گرفته است. این ابیات بیانگر تاثیر عمیق زیبایی و صدای معشوق بر شاعر است.

شمارهٔ ۶

شمارهٔ ۷

هوش مصنوعی: باد با زلف تو آشنا شده و مانند گلی در می‌رقصد، و خط تو نیز به مانند مشکی که زیبایی را به تصویر کشیده، مهارت‌های زیبایی را آموخته است.

از زلف تو باد گل سواری آموخت

وز خط تو مشک مه نگاری آموخت

هوش مصنوعی: روح من از سخنان تو لطف و بزرگی یاد گرفت و همچنین از گفتارت نکات ریز و درست را آموخت.

جان از سخنت بزرگواری آموخت

وهم از دهن تو خرده کاری آموخت

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده