سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای شاه چو دولت تو جاوید آید</p></div>
<div class="m2"><p>حاشا که امید گشته نومید آید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از بیم تو پرداخت جهان و چه عجب</p></div>
<div class="m2"><p>شب پره بدر رود چو خورشید آید</p></div></div>

شمارهٔ ۶۲

ای شاه چو دولت تو جاوید آید
حاشا که امید گشته نومید آید
از بیم تو پرداخت جهان و چه عجب
شب پره بدر رود چو خورشید آید

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به سلطنت و قدرت شاه اشاره می‌کند و می‌گوید که اگر دولت او همیشه برقرار باشد، هیچ‌گاه ناامیدی به سراغ مردم نخواهد آمد. او همچنین اشاره می‌کند که به خاطر ترس از قدرت شاه، جهان از خطرات دور می‌شود و مانند شب‌پرهای شب، صبح با طلوع خورشید می‌آید. در واقع، شاعری به ثبات و نورانی بودن حکومت شاه اشاره دارد.

شمارهٔ ۶۰

شمارهٔ ۶۱

هوش مصنوعی: ای پادشاه، هنگامی که سرنوشت تو پایدار و همیشه باقی باشد، بعید است که امیدها دچار ناامیدی شوند.

ای شاه چو دولت تو جاوید آید

حاشا که امید گشته نومید آید

هوش مصنوعی: از ترس تو جهان در حال تغییر و دگرگونی است و چه شگفت‌انگیز است که شب‌پره (پروانه شب) همچون خورشید نور خود را پنهان کرده و با طلوع خورشید بیرون می‌آید.

از بیم تو پرداخت جهان و چه عجب

شب پره بدر رود چو خورشید آید

شمارهٔ ۶۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده