سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر شب که رخ سپهر گلشن گردد</p></div>
<div class="m2"><p>عالم تاریک چون دل من گردد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>صد آه بر آوردم ز آیینه دل</p></div>
<div class="m2"><p>کابینه دل ز آه روشن گردد</p></div></div>

شمارهٔ ۴۷

هر شب که رخ سپهر گلشن گردد
عالم تاریک چون دل من گردد
صد آه بر آوردم ز آیینه دل
کابینه دل ز آه روشن گردد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از شب صحبت می‌کند که هنگام طلوع صبح، تاریکی همچون دل او می‌شود. او از دلbroken خود آهی میکشد و این آه‌ها باعث روشنی دلش می‌شوند، همچون روشن شدن یک فضای دلنشین.

شمارهٔ ۴۵

شمارهٔ ۴۶

هوش مصنوعی: هر شب که آسمان مانند گلشن زیبا می‌شود، جهان تاریک و غم‌انگیز می‌شود، مثل دل غمگین من.

هر شب که رخ سپهر گلشن گردد

عالم تاریک چون دل من گردد

هوش مصنوعی: من از درون قلبم با دردهای خود صد آه کشیدم، زیرا این آه‌ها می‌توانند دل مرا مانند آینه‌ای روشن کنند.

صد آه بر آوردم ز آیینه دل

کابینه دل ز آه روشن گردد

شمارهٔ ۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده