سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بی یاد تو نرگس، قدح زر نگرفت</p></div>
<div class="m2"><p>بی نقش تو لاله، رنگ آذر نگرفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آخر ننشست قدت از پای، چو سرو</p></div>
<div class="m2"><p>تا خوش بتم از دست چو گل بر نگرفت</p></div></div>

شمارهٔ ۳۷

بی یاد تو نرگس قدح زر نگرفت
بی نقش تو لاله رنگ آذر نگرفت
آخر ننشست قدت از پای چو سرو
تا خوش بتم از دست چو گل بر نگرفت

هوش مصنوعی: شاعر در این چهار بیت به زیبایی و اهمیت یاد معشوق پرداخته است. او می‌گوید که بدون یاد معشوق (نرگس)، هیچ زبانی (قدح زر) خوش نخواهد بود و لاله‌ها نیز نمی‌توانند رنگ زیبایی به خود بگیرند. همچنین از استقامت و زیبایی معشوق با اشاره به قامت سروی یاد می‌کند که هرگز خم نمی‌شود. در نهایت، شاعر می‌گوید که تا زمانی که معشوق را در دست ندارد، خوشبختی و شادی واقعی را تجربه نمی‌کند.

شمارهٔ ۳۵

شمارهٔ ۳۶

هوش مصنوعی: بدون یاد تو، گل نرگس زیبایی خود را از دست می‌دهد و گل لاله نیز بدون وجود تو، رنگ و زیبایی‌اش را نمی‌تواند پیدا کند.

بی یاد تو نرگس، قدح زر نگرفت

بی نقش تو لاله، رنگ آذر نگرفت

هوش مصنوعی: در نهایت، تو همچنان استوار ایستادی و قامتت از زمین بلند نشد، چون سرو بلند. ولی خوشبختی‌ام به اندازه گل در دستانم نیست و نمی‌توانم آن را نگه‌دارم.

آخر ننشست قدت از پای، چو سرو

تا خوش بتم از دست چو گل بر نگرفت

شمارهٔ ۳۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده