سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر باز بیایم به مراد خویشت</p></div>
<div class="m2"><p>و اقبال رساند به من درویشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون حسن تو یک دم نگذارد پیشم</p></div>
<div class="m2"><p>چون بخت به یک سو نروم از پیشت</p></div></div>

شمارهٔ ۳۵

گر باز بیایم به مراد خویشت
و اقبال رساند به من درویشت
چون حسن تو یک دم نگذارد پیشم
چون بخت به یک سو نروم از پیشت

هوش مصنوعی: این ابیات به longing و آرزوی بازگشت به محبوب اشاره دارند. شاعر از اقبال و شانس سخن می‌گوید و بیان می‌کند که اگر بتواند به معشوق خود نزدیک شود، حتی یک لحظه هم نمی‌تواند از زیبایی او دور شود. در واقع، عشق و زیبایی او آن‌قدر قوی است که او را از همه چیز دیگر جدا می‌کند.

شمارهٔ ۳۳

شمارهٔ ۳۴

هوش مصنوعی: اگر دوباره به خواسته و آرزویم برسم و خوشبختی به من، که یک درویش هستم، برسد.

گر باز بیایم به مراد خویشت

و اقبال رساند به من درویشت

هوش مصنوعی: وقتی زیبایی تو لحظه‌ای مرا رها نمی‌کند، مانند سرنوشت نمی‌توانم از کنار تو دور شوم.

چون حسن تو یک دم نگذارد پیشم

چون بخت به یک سو نروم از پیشت

شمارهٔ ۳۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده