سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن رفت که عشوه می خریدم ز تو من</p></div>
<div class="m2"><p>پیراهن صبر می دریدم ز تو من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من با تو چنان بدم که ناخن باگوشت</p></div>
<div class="m2"><p>لیکن چو دراز شد بریدم ز تو من</p></div></div>

دیوان سید حسن غزنوی به اهتمام سید محمدتقی مدرس رضوی، اساطیر ۱۳۶۲ - سید حسن غزنوی (اشرف) - تصویر ۳۰۷

شمارهٔ ۱۴۷

آن رفت که عشوه می خریدم ز تو من
پیراهن صبر می دریدم ز تو من
من با تو چنان بدم که ناخن باگوشت
لیکن چو دراز شد بریدم ز تو من

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به تجربه عشق و جدایی اشاره می‌کند. او می‌گوید که برای جلب توجه معشوق خود تلاش زیادی کرده و صبرش را به خطر انداخته است. رابطه‌شان به‌قدری پیچیده و دردناک شده که مانند دندان و گوشت به هم چسبیده‌اند، اما زمانی که عشقش عمیق‌تر شده، تصمیم به جدایی از او می‌گیرد.

شمارهٔ ۱۴۵

شمارهٔ ۱۴۶

هوش مصنوعی: آن کسی که با جذبه‌اش مرا captivated می‌کرد، حالا رفته است و من به خاطر او صبر خود را از دست می‌دهم.

آن رفت که عشوه می خریدم ز تو من

پیراهن صبر می دریدم ز تو من

هوش مصنوعی: من با تو آنقدر بد و نامناسب بودم که انگار ناخن به گوشت چسبیده است. اما وقتی زمان گذشت و طولانی شد، از تو جدا شدم و بریدم.

من با تو چنان بدم که ناخن باگوشت

لیکن چو دراز شد بریدم ز تو من

شمارهٔ ۱۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده